ملی‌پوشان فوتبال ایران دو دوحه سه بازی مرحله گروهی و مقدماتی را با برد مقابل فلسطین، هنگ کنگ و امارات پشت سر گذاشتند، آن هم با سه برد متوالی و کسب ٩ امتیاز کامل و ممکن.

حال در مرحله حذفی و یک هشتم نهایی یوزهای ایرانی باید به مصاف سوریه‌ای بروند که بی شک ابتدا به زمین خواهد آمد که گل نخورد و نبازد تا با دلخوشی به ضربات مرگ آور پنالتی شاید بتواند نیم نگاهی هم به صعود و رفتن به یک چهارم نهایی داشته باشد.

این دقیقا فلسفه‌ای است که بحرین آن را بارهای بار تا قبل از دیدار مقابل ژاپن در ذهن مرور خواهد کرد؛ تنها راهکار برای یکی از تیم‌های عربی مسابقات مقابل یکی از قدرت‌های اول فوتبال آسیا برای اینکه شاید کاری که در این چند سال اخیر عمان و عراق رقم زدند، برابر سامورایی‌ها انجام دهد.

تیم‌هایی مثل سوریه و بحرین در مراحل حذفی به زمین می‌آیند که نبازند و راهش هم مشخص است؛ اول گل نخوردن، دوم بردن بازی به حاشیه، سوم رسیدن با چنگ دندان به ضربات پنجاه پنجاه پنالتی، چهارم ایجاد بلوا و پنج نیم نگاهی به ضد حملات برای رستگاری.

هیچ چیز در بازی‌های حذفی و تا پایان فینال جام ملت‌های آسیا در روز ٢١ بهمن قابل پیش‌بینی نبوده و هر حرف و نظریه‌ای تنها در حد احتمال است.

در این بین با پیش فرض اینکه ایران را در فینال فرض کنیم این احتمال هم وجود دارد که از این جا به بعد فقط تیم‌های عربی سد راه ملی پوشان ایران قرار بگیرند. فرض کنیم عربستان و بحرین، دو قدرت شرق آسیا را به شیوه‌های مخصوص فوتبال کشورهای عربی حذف کنند.

عراق از پس اردن و برنده تاجیکستان و امارات بر بیاید که دور از ذهن نیست و عربستان بعد از حذف کره قدرتمند بتواند تیم پیروز بازی استرالیا و اندونزی را که احتمالا کانگروها خواهند بود، به مسلخ ببرد؛ آن وقت یک نیمه نهایی تمام عربی در جدول مقابل ایران شکل خواهد گرفت تا یکی از بین عربستان و عراق فینالیست شود.

در سمت جدول ایران اما شکست ژاپن مقابل بحرین و بعد ازبکستان در یک چهارم مقابل قطر باعث می‌شود به ترتیب برای رسیدن به فینال مجبور باشیم با سوریه، بحرین و قطر بازی کنیم تا در فینال به برنده عربستان و عراق بخوریم؛ فینالی رویایی با عربستانی که همیشه شکست این تیم برای علاقمندان به فوتبال و رقابت‌های ورزشی در ایران از قهرمانی جام جهانی هم جذاب‌تر است.

حال فرض کنیم عربستان و بحرین مقابل کره جنوبی و ژاپن مغلوب شوند، ازبکستان هم ترمز قطر را در یک چهارم بکشد، آن وقت مسیری این چنین در پیش است؛ رویارویی تیم ملی فوتبال ایران برابر سوریه، ژاپن و ازبکستان برای رسیدن به فینال رویایی دیگر بین رقبای سنتی یعنی ایران و کره جنوبی.

اگرچه البته محتمل است جام هجدهم تا روز فینال برای ایران با توجه به قدرت تیم ملی به ویژه در فاز هجومی در پیش باشد، می‌توان فینالی بی‌نظیر و هیجان انگیز را در رویا و ذهن مرور کرد، ایران مقابل عربستان یا کره جنوبی؛ دو تیم با دو مربی بزرگ، دو فلسفه و مدعی از دو کشور اروپایی با چهار قهرمانی در جام جهانی فوتبال، یکی روبرتو مانچینی ایتالیایی و دیگری یورگن کلینزمن آلمانی.

مانچینی رکورد شکست ناپذیری فوتبال جهان به عنوان سرمربی را با ٣٧ بازی بدون شکست در هدایت ایتالیا در کارنامه دارد و یورگن کلیزمن هم جام جهانی ١٩٩٠ را به عنوان بازیکن در ویترین. هر چند هر دو مربی چه به عنوان بازیکن و چه سرمربی تیم‌های ملی کشورهایشان یعنی ایتالیا و آلمان کلکسیون پر پرو پیمانی در افتخارات و عناوین متعدد داخلی و بین المللی دارند اما بی شک فینالیست شدن یکی از دو تیم عربستان و کره جنوبی با تیم ملی ایران می‌توانند یکی از رویایی‌ترین فینال‌های جام ملتهای آسیا را رقم بزند.

ایران اگر فینالیست شود بی شک باید با منطق فوتبالی با یکی از چهار تیم عربستان، کره جنوبی، عراق و استرالیا روبرو شود.

کدام فینال هیجان انگیزتر خواهد بود؟ بی شک ایران و عربستان. فینالی که با توجه به بازی‌های رو در رو و نگاهی به تقابل‌های گذشته بین ایران و عربستان می‌تواند توجه جهان را نسبت به تحقق چنین رقابتی در مستطیل سبز معطوف آخرین بازی جام هجدهم ملتهای آسیا کند.