یادداشت احمد زیدآبادی تحت عنوان «به تفرقه اجتماعی دامن نزنید!» بدین شرح است که بخشی از آن را می‌خوانید:

* حوادث تکان‌دهندۀ تروریستی که تلفات بالایی به دنبال می‌آورد، معمولاً در جوامع گوناگون سبب همدلی و اتحاد اقشار مختلف مردم به قصد صیانت از امنیت عمومی و پیشگیری از تکرار آنها می‌شود.

* حادثۀ تروریستی کرمان هم مستعد آن است که دستمایۀ همدلی بیشتر مردم ایران با همدیگر شود، اما طبق روالِ معمول در کشور ما، گویی قرار است پس از این حادثه نیز شکاف و نقار تازه‌ای به تفرقه‌های موجود در جامعه اضافه شود.

* در غیاب تسامح و تساهل، با بروز هر اختلاف فکری و عقیدتی، شمشیرها از هر سو برای بریدن سر همنوع و هم‌وطن و همشهری تیز می‌شود و در آرام‌ترین حالت، اقشار اجتماعی را به حذف یکدیگر از صحنۀ جامعه ترغیب و تشویق می‌کند.

* برهان آوردن برای این حرف‌ها همچون دلیل آوردن بر وجود آفتاب است! اما در جامعه‌ای که گرفتار بی‌تحملی و نامُداراجویی شده و انواع عصبیت‌ها بر دید و نگاه افراد، پرده‌ای از ظلمت و تاریکی نشانده است، آیا چاره‌ای جز دلیل آوردن بر وجود آفتاب هم باقی می‌ماند؟

* متأسفانه بسیاری از صاحب‌منصبان و نهادها و رسانه‌های حامی حکومت، پیشتاز و مروج اصلی نامُداراگری در کشورند حال آنکه وظیفۀ اصلی آنان کمک به اتحاد و انسجام جامعه و نجات آن از تشتت و تفرقه است.

* در این میان، جرم‌انگاری اظهارنظرِ هیجانی یا تندخویانه و عصبی برخی از شهروندان عادی و ناآشنا به سیاست دربارۀ حادثه یا اتفاقی دلخراش و دستور تعقیب قضایی آنان، قرار است چه کمکی به انسجام اجتماعی کند؟ یا اقشار مختلف را به کدام آشتی و همدلی و مدارا ترغیب کند؟ یا چه گرهی از کار مملکت بگشاید؟ جز این است که بر حجم پرونده‌ها و کشاندنِ خانواده‌های بیشتری به راهروی کلانتری‌ها و مجتمع‌های قضایی و پرتر کردن زندان‌ها و در یک کلام دامن زدن به خشم و نارضایتی عمومی بیفزاید؟

* اینکه از میان تمام ابزارها و وسائل حکمرانی عمدتاً اعمال زور و مجازات بخواهد در دستور کار قرار گیرد و عده‌ای از ابواب جمعی حکومت هم بی‌وقفه بر آن پافشاری کنند و با الفاظی درشت به ترغیب ناشکیبایی و بی‌تحملی بپردازند، عاقبت خیلی تلخی برای این جامعه خواهد داشت.