هواداران صاحبان واقعی فوتبال هستند. فوتبال بدون تماشاگر معنا ندارد و همه جای دنیا برای جذب تماشاگر به میدان مسابقه فوتبال، مسئولان همه کار می‌کنند و همه جور پاداشی می‌گذارند.

اینجا برعکس است و مسئولان همه کاری می‌کنند تا تماشاگر به ورزشگاه نیاید! از کیفیت خراب چمن تا بازی‌های بد و کمبود امکانات در ورزشگاه‌ها و سختی مردم در رسیدن به ورزشگاه و شروع بازی، اما گاهی اوقات جواب نمی‌دهد و خیال خود را با محروم کردن تماشاگران راحت می‌کنند، بازی بدون تماشاگر!

اما در فوتبال اصولی تماشاگران فقط وقتی به ورزشگاه نمی‌آیند که از نتایج تیم محبوب خود ناراضی باشند. در حالت طبیعی تماشاگر برای حمایت از تیمش می‌آید، پس اگر شعار می‌دهد و توهین می‌کند به این دلیل است که از نتیجه و نمایش تیمش راضی نیست!

بعد از حذف پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا اتفاقاتی در ورزشگاه آزادی افتاد که همه می‌دانیم. پس از آن در بازی با هوادار دعوت و درخواست یحیی گل محمدی و شاگردانش تاثیری نداشت و تعداد کمی از بازی استقبال کردند.

در بازی بعدی برابر شمس آذر نیز دوباره ورزشگاه آزادی شاهد تعداد کمی تماشاگر بود. هنوز هواداران پرسپولیس در شوک ناشی از حذف از آسیا بودند اما ببینید که دو پیروزی در همین دو بازی چه تاثیری داشت.

در دیدار معوقه از هفته یازدهم که پنجشنبه هفتم دی ماه برگزار شد، دوباره ورزشگاه آزادی جان گرفت و دوباره پرسپولیسی‌ها آمدند و از تیمشان حمایت کردند، پرسپولیس هم برد تا مردم راضی به خانه بروند.

این اتفاق بزرگترین درس دوباره برای یحیی گل محمدی و کل فوتبالی‌های ما بود اینکه نگران خط دادن رقبا و سمپاشی‌ها نباشید، اگر شما کارتان را درون زمین درست انجام دهید و تیم نتیجه بگیرد، هوادار می‌آید و تشویق هم می‌کند!

اما اگر نتیجه نگیرید با هیچ دلیل و توجیه و خواهشی نمی‌توانید مردم را به ورزشگاه بکشانید. اصل در فوتبال همان ۹۰ دقیقه مسابقه است که باید کارتان را آنجا درست انجام دهید، با فرع و حواشی بیرون زمین شاید بتوان در مدتی کوتاه نتیجه گرفت و حقیقت را پنهان کرد اما در دراز مدت غیر ممکن است!