الناز ملک متولد 19 آذر 1374 در تهران بازیگر سینما ، تئاتر و تلویزیون ایران است.

الناز ملک با نام خانوادگی «ملک پور» به عنوان یک دختر تورک زبان بزرگ شده است. خانواده الناز ملک به ظاهر کم جمعیت است اما اطلاعاتی چندانی از پدر ، مادر ، تعداد برادر و خواهر و همچنین شغل پدر و مادرش در دسترس نیست.

شروع فعالیت
او فعالیت هنری خود را با حضور در کلاس های آموزش بازیگری استاد امیر دژکام به نام ماهان به مدت 4 سال آغاز کرده و با هنرنمایی در دو فیلم کوتاه به نام های کافه فراموشی و چاه سرخ توانست وارد عرصه بازیگری تئاتر شود که نتیجه آن نقش آفرینی در دو تئاتر به نام های مکبث و ایوب خان بود.

الناز ملک و امیر دژاکام
اولین فیلم سینمایی الناز ملک در فروردین 1401 با فیلم سینمایی «وهم سرد» در کنار چهره هایی چون محمود مقامی ، فرشته آلوسی و سیروس کهوری نژاد بازی در سینما را هم تجربه کرد.

الناز ملک علاوه بر بازیگری به نوازندگی هم مشغول است و ساز تخصصی او کمانچه است . الناز با زبان ترکی هم آشنایی کامل دارد .

جوایز و افتخارات
الناز ملک اردیبهشت 1402 با نمایش تک پرسوناژ «آنا» به کارگردانی امیر دژاکام برنده بهترین جایزه بازیگری جشنواره موندرام تونس در قاره آفریقا شد.

این بازیگر هر هفت پرسوناژ این نمایش را به تنهایی اجرا کرد و برنده جایزه بهترین بازیگر بخش بین الملل جشنواره مذکور شد.

او در اولین تجربه خود در زمینه بازیگری ، مقابل دوربین سریال سقوط به کارگردانی سجاد پهلوان زاده رفت. او نقش دختری به نام آیسان را در سریال سقوط بازی میکند. تجربه ای که در کنار بازیگران مطرحی چون حمید فرخ نژاد و عباس جمشیدی و امین میری و … به دست اورد و توانست بازی خوبی را ارائه دهد.

بعد از موفقیت سریال سقوط خانم ملک در شهریور 1402 با سریال زخم کاری 2 در نقش «سیما» که همسر شفاعت هست به شبکه خانگی بازگشت ، نقشی که دوباره او را می تواند سر زبان ها بیندازد.

وضعیت ازدواج و همسر الناز ملک
از وضعیت ازدواج و همسر الناز ملک اطلاعات دقیقی در دست نیست.

کتاب مورد علاقه
من رمان های مینیمالیستی رو بیشتر می پسندم ولی فضای کتاب «گابریل گارسیا مارکز» را خیلی دوست دارم و با اینکه خیلی جزئی نگر هست من باهاش ارتباط میگیریم.

دل نوشته از سیمین دانشور

کاش دنیا دست زن ها بود ، زن ها که زاییده اند یعنی خلق کرده اند و قدر مخلوق خودشان را می دانند قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را

شاید مردها چون هیچ وقت خالق نبوده اند ، آنقدر خود را به آب و آتش می زنند تا چیزی بیافرینند ، اگر دنیا دست زن ها بود ، جنگ کجا بود؟