روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: کارگزاران نظام اگر با چند شعار از قبیل اینکه با فساد واردات چای برخورد کردیم یا هر کسی در هر مقام و موقعیتی باشد به پروندهاش رسیدگی میشود، از این ماجرا عبور کنند و مثل بقیه فسادها آن را به فراموشی بسپرند، مطمئن باشند در دادگاه وجدان عمومی محاکمه خواهند شد. مبلغ این فساد، بیش از یکصد و هفتاد هزار میلیارد /170/000/000/000/000 تومان یعنی درشتترین رقم است. با چنین رقمی از اموال عمومی نمیتوان بازی کرد.
مسئولان دولتی تصور نکنند با اعلام ضدیت خود با فساد میتوانند مشکل فساد را حل کنند یا افکار عمومی را به این نتیجه برسانند که دیگر فسادی رخ نخواهد داد. مردم، کاری به این یا آن دولت ندارند. آنچه برای مردم و کشور مهم است اینست که ساختار اجرائی کشور از ریشههای فساد پاکسازی شود. وجود فسادهای فروش خارج از ضوابط میوه، فساد نهادههای دامی، فساد فروش نفت خارج از مجرای وزارت نفت و حالا فساد واردات چای که در زمان دولت حاضر به اوج رسیده نشان دادهاند که هنوز با ریشههای فساد برخورد نشده است.
حیف و میل شدن چنین رقم بزرگی از اموال عمومی، علاوه بر ضربه اقتصادی خسارتباری که به کشور میزند به معنای رشد فوقالعاده فساد در کشور آنهم در بدنه دستگاههای دولتی است. حکمرانانی که خود را پیروان امیرالمؤمنین معرفی میکنند میدانند که آن حضرت برای ربودن خلخال از پای یک زن در قلمرو حکومتی اسلام چه فریادی برآورد و در برابر طمع برادر خود که خواستار سهم بیشتری از بیتالمال بود چگونه او را از آتش جهنم بیم داد. این حضرات اگر میخواهند حکومت عدل علی را در این کشور پیاده کنند، چرا در برابر چنین فساد بزرگی سکوت کردهاند؟