حتی اگر خیلی خوب باشی، حتی اگر لایق شکست نباشی گاهی شکست تحمیل می‌شود. پرسپولیس برابر الدحیل از این قاعده مستثنی نبود، در شبی که نباید شکست می‌خورد شکست خورد. در شبی که می‌توانست بهترین شب و خاطره انگیزترین شب خود را سپری کند، تلخ ترین و ناراحت کننده ترین شب خود و هوادارانش را ساخت.

آری گل‌محمدی حق دارد ناراحت باشد، حق دارد که بگوید حتی از هواداران هم ناراحت‌تر است اما حق تلخ رویی با هواداران را لااقل ندارد، حتی هوادارانی که شعار حیا کن رها کن سرداده باشند.

گل‌محمدی حق دارد ناراحت باشد چون باور این شکست را نداشت، چون دوست داشت در حضور هوادارانش یک صعود جانانه داشته باشد اما یک شکست تلخ را به چشم خود دید و فریادهای اعتراض و حتی توهین ها و...

اما گل‌محمدی حق ندارد پاسخ خبرنگاران را ندهد، یا اصلا در کنفرانس پس از پایان بازی حاضر نشود. حق ندارد با عصبانیت یا با ترش رویی از پاسخ دادن به سؤالات خبرنگاران طفره برود. نه به این دلیل که بازیها بین المللی است و در صورت عدم حضور در کنفرانس با جریمه مواجه می‌شد.

حق با هواداران است. حتی اعتراض هایشان، حتی شعارهای حیا کن رها کن هایشان چون توقع شکست و عدم صعود از مرحله گروهی را نداشتند. شاید اگر در مراحل بالاتر و حذفی شکست می‌خوردند و از گردونه مسابقات حذف می‌شدند اینچنین ناراحت و غصه دار نمی‌شدند که در مرحله گروهی نتوانند حتی به عنوان یکی از برترین تیم های دوم گروها صعود کنند.