شعارهای بی‌مسمایی مانند اهدای چند تخته فرش به داور مسابقه، رایزنی پشت پرده با سران کنفدراسیون فوتبال آسیا و میزبانی از آقای دبیرکل در خانه رئیس فدراسیون، خیلی وقت است که رنگ باخته و محلی از اعراب ندارد.

اگر ۱۰۰ مدیر دیگر هم به فدراسیون فوتبال بیایند یا تمام مدیران باشگاه‌ها بتوانند به کوالالامپور (مقر AFC) سفر کنند و با رئیس کنفدراسیون کارامل ماکیاتو بنوشند تاثیری بر وضعیت امروزی فوتبال ایران ندارد! حتی این صحبت‌های وزیر امور خارجه که نظر ما و عربستان تکرار بازی سپاهان و الاتحاد است، بر تصمیم کنفدراسیون فوتبال هیچ تاثیری نداشت.

کنفدراسیون فوتبال آسیا با سابقه تحمیل محرومیت از حق میزبانی تیم‌های ایرانی، پیشتر نشان داده بود که در اعمال مدیریت با هیچ باشگاهی شوخی ندارد. چند سال میزبانی تیم‌های ایرانی در بازی‌های آسیایی، میوه ممنوعه بود تا این‌که پس از بهبود روابط با سعودی‌ها، AFC هم کوتاه آمد اما مدیرانی که فوتبال آسیا را اداره می‌کنند، از آن‌چه در فوتبال کشور می‌گذرد غافل نیستند.

آن‌ها سال‌هاست که می‌دانند دست باشگاه‌های بزرگ ایرانی در جیب دولت است، صداوسیما حق پخش تلویزیونی را درست و حسابی پرداخت نمی‌کند و مدارک باشگاه‌های ما حتی توسط عواملی که خودشان مسئولیت دارند، دستکاری می‌شود، بلکه مجوز حرفه‌ای تیم‌های ایرانی را صادر کنند! سال‌هاست که قوانین بدیهی را به سادگی نادیده می‌گیریم و چوبش را هم در فوتبال آسیا می‌خوریم. به همین دلیل صادقانه می‌گوییم گریه و زاری بابت این‌که سعودی‌ها زور بیشتری در کنفدراسیون دارند یک بهانه‌جویی افراطی است.

بهانه از این نظر که عربستانی‌ها «ورزشگاه» ساختند، باشگاه‌های بزرگ و درجه یک با ساختار مناسب و حرفه‌ای در معرض دید همگان قرار دادند، رونالدو، مسی و نیمار را به لیگ خود آورند و میزبان جام جهانی شدند. اگر همه آن‌چه سعودی‌ها انجام دادند، اسمش روابط و پول است، چرا ما از آن‌ها بی‌بهره باشیم؟ اگر در دنیای فوتبال، پول و امکانات حرف اول را می‌زند، چرا به تدریج این فوتبال نیم‌بند را به خاطر فقدان همه چیزهایی که نداریم تعطیل نمی‌کنیم؟

جریمه سنگین و محرومیت سپاهان از ۳ بازی خانگی در لیگ قهرمانان آسیا، قطعا اعمال مدیریتی سختگیرانه و بی‌رحمانه از سوی AFC بود اما فراموش نکنیم نه تنها در این اتفاق تلخی که افتاد، بلکه در آینده نزدیک بابت خیلی‌چیزها باید به کنفدراسیون فوتبال آسیا جواب بدهیم. در فوتبالی که زمین‌های چمنش را مربیان خارجی لیگ برتر مسخره می‌کنند و باشگاه‌هایش اغلب زیان‌ده هستند، این تقاص‌های جبران‌ناپذیر چندان جای تعجب ندارند!