این دستگاه کوچک که شبیه یک توستر و به اندازه یک کیف است، با استفاده از منابع اکسیژن مریخ و با تقسیم مکرر مولکول‌ها در هوای مریخ برای تولید یک منبع کوچک، اما ثابت اکسیژن، آزمایش کرده است.

این پروژه «آزمایش استفاده از منابع اکسیژن در محل مریخ» یا به اختصار «MOXIE» نامیده می‌شود. جفری هافمن معاون پژوهشی این پروژه و فضانورد سابق ناسا می‌گوید: «ما توانستیم برای اولین بار از منابع روی سطح یک سیاره دیگر استفاده کنیم و آن را از نظر شیمیایی به چیزی که برای یک مأموریت انسانی مفید است، تبدیل کنیم.»

«پم میلروی» معاون مدیر ناسا در این خصوص به وبسایت «ساینس آلرت» گفت: «عملکرد چشمگیر MOXY نشان می‌دهد که امکان استخراج اکسیژن از جو مریخ وجود دارد که می تواند به تامین هوای قابل تنفس برای فضانوردان یا سوخت پیشران موشک‌ها کمک کند».

میلروی افزود: «توسعه فناوری‌هایی که به ما امکان استفاده از منابع در ماه و مریخ را می‌دهند، برای ایجاد حضور طولانی‌مدت در ماه، ایجاد اقتصاد قوی در ماه و امکان حمایت از یک کمپین اکتشافی اولیه انسانی در مریخ، حیاتی است».
طبق گزارش ساینس آلرت، آزمایش MOXY توسط دانشمندان اندیشکده تکنولوژی ماساچوست (MIT) طراحی شده است و از زمانی که مریخ نورد Perseverance در فوریه 2021 بر روی مریخ فرود آمد ادامه داشته است. دانشمندان از روی زمین دستوراتی را به شکل متناوب برای MOXY ارسال کرده‌اند تا نحوه کارکرد آن را در طول زمان و تحت شرایط مختلف مریخ بفهمند.
از آن زمان تاکنون در طول 16 دور، Moxie در مجموع 122 گرم اکسیژن تولید کرده است. ناسا می گوید این برای نگه داشتن یک سگ کوچک به مدت 10 ساعت یا یک انسان برای 4 ساعت کافی است.
موکسی اکنون به کار خود پایان داده و بازنشسته شده است، محققان انتظار دارند که نسخه‌ای با اندازه تقریبا ۱۰۰ برابر MOXIE بتواند در آینده تمام اکسیژن موردنیاز برای تنفس فضانوردارن را تامین کند. MOXIE می‌تواند به عنوان ابزاری برای تولید سوخت موشک نیز مورد استفاده قرار گیرد.

روند کار MOXIE
موکسی از راه الکترولیز کار می‌کند و از جریانی برای هدایت تجزیه الکتروشیمیایی دی اکسید کربن به اتم‌های تشکیل‌دهنده‌اش استفاده می‌کند. ابتدا هوای مریخ را از طریق فیلتری تمیز کرده و به دورن خود می‌کشد و سپس آن را فشرده و سپس گرم می‌کند و دی اکسید کربن را به مونوکسید کربن و یون های اکسیژن تجزیه می‌کند. سپس مونوکسید کربن تخلیه می‌شود، اما اتم‌های اکسیژن دوباره ترکیب می‌شوند و اکسیژن مولکولی را تشکیل می‌دهند، همان نوعی که برای زنده ماندن به آن نیاز داریم. سپس قبل از تخلیه مجدد این گاز را از نظر کمیت و خلوص اندازه گیری می‌کند.
یک موشک برای پرتاب انسان از مریخ به ۳۳ تا ۵۰ تن پیشران اکسیژن مایع نیاز دارد. محققان بر این باورند که اگر یک خدمه فرضی مریخ از این دستگاه برای مدت زمان ماموریت معمولی مورد انتظار ۱۴ ماه یا ۴۲۰ روز مریخی استفاده کنند، فضانوردان حدود ۳۰ تن اکسیژن تولید می‌کنند که به آن‌ها اجازه می‌دهد تا در سطح این سیاره رها شوند.