«در کربلا یک مسافتی را سوار ماشین شدیم، بقیه عراقی بودند، من و یک آقای دیگه ایرانی بودیم. پیاده که شدیم، همه حساب‌ کردند و رفتند، نوبت آقای ایرانی شد گفت «دینار ندارم، پول ایرانی دارم.» راننده قبول‌ نکرد. می‌گفت فقط دینار. او هم می‌گفت ندارم. به جایی رسید که دیدم دارند با هم دعوا می‌کنند. چند نفر عراقی دور‌ او جمع شده بودند و داشتند بحث می کردند، من متوجه نمی‌شدم چه می‌گویند. بین دعوا دیدم به من هم‌ اشاره کردند ولی نفهمیدم چه گفتند. یهویی دو پسر اهل اهواز آمدند وسط و کرایه را حساب کردند و با عراقی‌ها بحث کردند و به من هم گفتند «حساب کردیم، تو برو.»

رفتیم جلوتر، پرسیدم «چی شد؟ مگه چه گفتند که شما اینجوری عصبانی شدید؟ من‌ خودم دینار داشتم که حساب کنم» گفت «داشتم رد می‌شدم شنیدم‌ یکی‌شون گفت «این پسر رو بفرستین بره دینار بگیره، این‌ دختر رو هم فعلا همین جا نگه دارین تا پسره بیاد.» با همون لهجه‌ی اهوازی گفت «ما غیرت داریم رو هم‌وطن‌مون آبجی. خونم به جوش اومد وقتی شنیدم اینجوری گفت. پول هر دو نفر دادم و گفتم بره پی کارش.» خیلی حالم بد شد. وقتی حال‌مو‌ دید خیلی کمکم کرد، وسایلم را گرفت. خیلی صحبت کرد گفت «نگران هیچی نباش، ما نمی‌ذاریم اینجا به دختر ایرانی توهین و بی‌احترامی کنن.» و هر‌ کار کردم پول‌شو نگرفت. پسر اهوازی‌ خوش‌غیرتی که نذاشتی اتفاقی برای من بیفته، چقدر خدا رو‌شکر کردم که تو هم‌وطن من هستی. با وجود تو و امثال تو می‌شود باور داشت دنیا هنوز هم جای قشنگیه.»