ˈفارین پالیسیˈ نوشت: با توجه به این که زخم های کهنه جنگ های قدیمی آمریکا هنوز التیام نیافته است، مدافعان ارعاب و تهدید در کنگره، دست از آتش افروزی بکشند و به دیپلماسی فرصت کار کردن در موضوع هسته ای ایران را بدهند.

این نشریه غربی روز چهارشنبه در تفسیری به قلم ˈدنیس میلزˈ می نویسد:

چندین دهه جنگ، زخم های الیتام ناپذیری را بر پیکر آمریکا برجای گذارده است. از جنگ ویتنام به این سو تا جنگ افغانستان، میلیونها سرباز وظیفه، همچنان کمک های احیاء و بازپروری دریافت می کنند. بیش از 400 هزار سرباز هم هنوز در صف انتظار دریافت این کمک ها قرار دارند.

بدترین کار این است که هنوز این زخم ها التیام نیافته، ما بیاییم و جرقه جنگ غیر ضروری دیگری را بزنیم.

اما گویا کنگره خود را آماده می کند ما را در مسیر جاده ای بیافکند تا بازهم شاهد ظهور این زخم ها باشیم؛ کنگره باید مراقب باشد.

دولت آمریکا بعد از افزون بر یک دهه توهم اینکه می تواند هر مشکلی را با پاسخ نظامی حل و فصل کند، امروز به این نتیجه گیری رسیده که حل مشکل تنها یک راه دارد و آن دیپلماسی است.

از ماه گذشته توافق هسته ای ایران اجرایی شد.

این توافق اگر هم فرض گیریم، هیچ دستاوردی نداشته است، کمترین موفقیت آن بدون شک این بوده که دو کشوری که بیش از سه دهه با یکدیگر خصومت داشته اند را به پای گفت وگو با یکدیگر رهنمون کرده است.

مهمتر از همه آنکه خواست چندین ساله دولت و کنگره را که همان محدود کردن برنامه هسته ای ایران بوده را عینیت بخشیده است.

مذاکرات هفته گذشته وین هم چهارچوب زمانی گفت وگوهای آتی را مشخص کرد. اگر توافق نهایی (میان ایران و غرب) به انجام رسد، تنش ها میان دو کشور در سطحی فوق العاده فروکش خواهد کرد.

به رغم همه این موفقیت ها، هنوز هم در کنگره وجود دارند افرادی که نیت شوم تخریب مذاکرات را در سر می پرورانند.

پنجاه و نه سناتور پیش نویس مصوبه ای را تنظیم کرده اند که نه تنها تحریم هایی بیشتر علیه ایران اعمال می کند، بلکه اهدافی غیر واقعی را برای توافق دیرپای نهایی دیکته می کنند و بی هدف و بی دلیل از یک حمله احتمالی اسرائیل(رژیم صهیونیستی) علیه ایران حمایت می کنند.

مجلس نمایندگان(آمریکا) وارد بحث هایی بی حاصل حول محور تصویب مصوبه ای الحاقی شده که فرآیند دیپلماتیک کار را تخریب خواهد کرد.

هیچیک از این اقدامات توجیه پذیر، مجاب کننده و قابل اتکا نیست، به خصوص در این مقطع که کار از مجرای دیپلماسی در جریان است.

ایران به صراحت اعلام کرده که اگر کنگره بد عهدی کند و دست به اقدامی علیه ایران بزند مذاکرات را رها خواهد کرد. ایران در این قول خود جدی است و دلیلی ندارد فکر کنیم این هم شگرد مذاکراتی آنهاست.

در این باب ˈبرنادت میهانˈ سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا، نظری به حق بیان کرده و می گوید: ˈاگر بعضی ها در کنگره راغب به اقدام نظامی آمریکا هستند، خودشان بیایند و افکار عمومی آمریکا را راضی کنندˈ.

ˈمعلوم نیست چرا جمعی در کنگره بر تصویب مصوبه ای اصرار دارند که همه درها را به روی دریپلماسی می بندد و آمریکا را برای انتخاب از میان دو گزینه در تنگنا قرار می دهد، یا اقدام نظامی، یا اجازه دادن به ایران برای پیشبرد برنامه هسته ای اش.

هرکس که این خیال خام را دارد که گزینه نظامی فقط یک حمله جراحی گونه است، یا متقلب و ریاکار است، یا فریب خورده است.

ˈجیمز کارترایتˈ نایب رئیس سابق ستاد مشترک نیروهای مسلح آمریکا هم در این موضوع معتقد است: ˈیک حمله نظامی تنها کاری که از دستش بر می آید این است که برنامه هسته ای ایران را برای چند سال به عقب می اندازدˈ.

وی یادآور شد که ˈاز بین بردن کامل دانش فنی کار برنامه هسته ای ایران، نیاز به دهها سال اشغال ایران داردˈ.

کارترایت اشاره می کند: ˈما حتی اگر دیگر امکان نظارت بر آنها را نداشته باشیم و به آنها بگوییم همه مسیرهای دیپلماتیک را پیموده ایم و دیگر خسته شده ایم، باز هم بنیه آن را نداریم که سربازی به کشوری دیگر برای جنگیدن بفرستیم ˈ.

تنها راه مذاکره است و شق دیگری ندارد.

کنگره باید مسئولیت به خطر انداختن گفت وگوها و طرح گزینه جنگ را برعهده بگیرد.

هیچ عذر و بهانه ای از آنها پذیرفته نیست؛ هرگز نباید بیایند و بگویند که از خطرات کار آگاه نبوده اند.

بدیهی است، مذاکره کردن برای رسیدن به یک معامله دیرپا، کار آسانی نیست. اما به هر تقدیر این کار از یک جنگ ویرانگر بسیار ساده تر است. بار سنگین این جنگ فقط بر دوش سربازان ما و مردم ایران است که ناچار خواهند بود سال های سال، بار سنگین عواقب آن را بر دوش بکشند.

کنگره در هفته های آتی بشدت تحت فشار خواهد بود تا شدت عمل بیشتری علیه ایران به خرج دهد. ما باید موضع خود را مشخص کنیم و در صف موافقان روند دیپلماتیک کار بایستیم و از همه کسانی که با اقدامات تحریک آمیز و غیر ضرور خود تهدیدی بر سر راه این فرآیند هستند بخواهیم برابر اعمال خود پاسخگو باشند.

اگر واقعاˈ قصد آن داریم از جان سربازانمان محافظت کنیم، این تنها راه حل است.

دور از جنگ، فرصت کافی خواهیم داشت بنشینیم و با فراغت خاطر به التیام زخم های کهنه جنگ های قبلی بپردازیم.

ˈدنیس میلزˈ نگارنده مطلب، بین سالهای 1996-1966 در ارتش آمریکا مشغول خدمت بوده است.