تازه‌نفس‌ها، نام مستندی‌ است که کیانوش عیاری در سال پنجاه‌ و هشت، در تابستان یک سال پس از انقلاب ساخته‌است.

این قاب‌ها، راوی ندارند.

خیابان‌های لبریز از جوانان خود راوی این داستانند.

جوانانی که در لابه‌لای بساط‌های کتاب و کاست‌ها و روزنامه‌ها دنبال آینده‌ی خودشان می‌گردند.

دخترانی که کوکاکولا می‌فروشند کنار تفنگ‌به دست‌ها راه می‌روند و جوانانی که کراوات‌زده بستنی می‌خورند.

یک نفر کتاب‌های مطهری را می‌فروشد دیگری صمد بهرنگی، موافق و مخالف با لبخند و امیدوار با هم حرف می‌زنند و پای سخنرانی‌ها می‌نشینند.

در همه‌ی سالن‌های تئاتر، شاه بارهای بار مسخره می‌شود، ساواک سرنگون می‌شود و انقلاب پیروز می‌شود.

یک جوان، وسط پارک با ادای فریدون فرخزاد را در می‌آورد، دیگری سعی می‌کند مثل سلی برقصد بقیه به او می‌خندند.

قابی بی‌رتوش از آن روزهای خاص.