در ماه‌های اخیر که تحرکات انتخاباتی رفته رفته چهره واقعی به خود می‌گیرد مشاهده می‌کنیم که رقابت اصلی بین دو جریان تندرو و میانه روی اردوگاه اصولگرایان است. جبهه پایداری از یک سو چهره‌هایی مانند «علی لاریجانی» و «محمدرضا باهنر» را در دایره حکمرانی قبول ندارند و در برابر هم طیف میانه رو معتقدند که پایداری‌ها برنامه‌هایی را برای خالص‌سازی در سر دارند. در این مورد سوال که باید پرسید این است که جریان‌هایی مانند قالیباف و باهنر که از سابقه خوبی هم در دستگاه سیاسی ایران دارند چگونه باید کنار بروند تا راه برای حضور چهره‌های تندرو در بهارستان باز شود؟

بر اساس اخبار به گوش رسیده نمایندگانی از دوره‌های هشتم و نهم و دهم که عموما نزدیک به علی لاریجانی هستند، درحال زین کردن اسب انتخابات مجلس دوازدهم هستند. با علی لاریجانی یا بدون کاندیداتوری او، چهره‌های زیادی از فراکسیون رهروان ولایت در مجلس نهم و فراکسیون مستقلین ولایی در مجلس دهم در حال آماده شدن برای کاندیداتوری هستند. هدف و خاستگاه اصلی این گروه هم عموما شهرستان‌های کوچک‌تر است.

درباره حضور و اعلام وجود هر بخشی از اصولگرایان در انتخابات اسفند ۱۴۰۲ تردید داشته باشیم، بدون شک پایداری‌ها این ‌بار مستقل از دیگر اصولگرایان وارد عرصه می‌شوند. آنها تا پیش از این نیز اصراری به حفظ دکور وحدت اصولگرایان نداشتند، اما این‌ بار با سه دلیل و راهبرد، راه خود را از اصولگرایان جدا می‌کنند؛ نخست تجربه آنچه با محمدباقر قالیباف در مجلس یازدهم پشت سر گذاشتند و تنش‌هایی که در سه مرحله «شفافیت آرا»، «طرح صیانت» و در آخر مطرح شد مربوط به محدودیت‌های اجتماعی برای مقابله با «کشف حجاب» تیر خلاص به مداراهای پایداری با اصولگرایان بود. اگرچه هنوز چهره‌های شاخص این جریان از جمله مرتضی آقاتهرانی، حسین جلالی، نصرالله پژمانفر، ناصر سقای‌بی‌ریا و غلامحسین روانبخش، روحانیون این جریان هستند، اما این چهره‌ها نه گرایشی به تشکل سنتی اصولگرایی یعنی جامعه روحانیت مبارز و جامعه مدرسین دارند و نه تره‌ای برای شیوخ اصولگرا خرد می‌کنند.

منبع:ارمان امروز