جناب آقای رییسی

با سلام و تحیت

صاحب نظران توسعه، آموزش و پرورش را بنیان پیشرفت هر کشوری نامیده و بر نقش ممتاز معلمان در پرورش نسلی تلاش گر، متعهد و قانون گرا تاکید می ورزند. متاسفانه دیری است که جامعه شاهد بی اعتنایی عامدانه یا غافلانه حکومت نسبت به فرهنگیان بوده و نتایج اسف بار آن را در گسترش بی عدالتی آموزشی، ترک تحصیل گسترده دانش آموزان، افزایش آسیب های اجتماعی در مدارس، و افول آشکار رتبه کشور در آزمون های جهانی به چشم می بیند.

فعالیت های صنفی معلمان به عنوان یک حق مسلم برای دستیابی به یک زندگی شرافت مندانه و توام با رضایت مندی پیشینه ای فراتر از دوران جمهوری اسلامی داشته و به دهه چهل خورشیدی باز می گردد. تلاش هایی که با رعایت همه خطوط قرمز و صرفا در چارچوب قانون اساسی انجام شده و ماهیتی کاملا غیر سیاسی داشته است. اما متاسفانه این تلاش های حق طلبانه و مسالمت آمیز همواره با نگاه امنیتی حاکمیت روبرو شده و هزینه های انسانی زیادی را بر کوشندگان صنفی و خانواده آن ها تحمیل کرده است.

طرح رتبه بندی فرهنگیان پس از فراز و فرودهای بسیار با هدف کیفیت بخشی به عرصه آموزش و پرورش کشور به اجرا درآمد ولی متاسفانه شیوه عملیاتی شدن آن به گواه بسیاری از کارشناسان موجبات شکل گیری نارضایتی های فزاینده را فراهم آورد. تعیین معیارهای سلیقه ای، اتخاذ تصمیم های خلق الساعه، خارج شدن بخشی از بازنشستگان از شمولیت آن و عدم پیش بینی اعتبار کافی برای اجرای آن بخشی از نارسایی های این طرح تلقی می شود. در انتها هم افزایش بی سابقه تورم موجب بی اثر شدن اندک مزایای این طرح و به نوعی تیرخلاص به آن قلمداد گردید.

اما آن چه در این چند ماهه بر جمعی از فعالین صنفی در این باره گذشته قصه پر غصه ای است که شاید جناب عالی به نحو کامل از آن مطلع نباشید. واقعیت این است که جمعی از این معلمان چندین ماه است که به علت پاره ای از فشارهای خارج از وزارت آموزش و پرورش از حق مسلم خود یعنی دریافت مزایای رتبه بندی محروم شده و به صورتی آشکار خود را مورد تبعیض احساس می کنند. کسانی که همواره دغدغه مند فردای ایران و فرزندان آن بوده و هرگز نتوانسته اند نسبت به آینده سرزمین پرافتخار خود بی تفاوتی پیشه کنند.

اکنون که با شما سخن می گوییم چندین ماه است که به دنبال پیگیری های بی سرانجام در کریدورهای وزارت آموزش و پرورش و تماس های مکرر با مسئولان آن به غایت خسته و فرسوده ایم. راستی چگونه می توان از قطار پیشرفت سخن راند در حالی که بخشی از فعال ترین و خیرخواه ترین معلمان کشور از احقاق حق خود محروم مانده باشند؟! از همین رو بر آن شدیم که از شما به عنوان عالی ترین مقام اجرایی کشور بخواهیم که با حل این مشکل باورمندی خودتان درباره رتبه بندی و جایگاه معلمان (در افکار عمومی اینگونه تصور شد که رتبه بندی معلمان مساوی با معیشت آن‌هاست که این مساله فقط یک بخش از رتبه‌بندی است و همه مسائل فقط معیشت نیست. البته نیاز معیشتی معلم باید برطرف شود اما منزلت، کرامت و شان معلم حتما باید حفظ و بر کیفیت کار معلم افزوده شود) را در عرصه عمل به نمایش بگذارید.