مرادی کرمانی: اصلی ترین مشکل ادبیات ما، کلاسهای داستان نویسی است
هوشنگ مرادی کرمانی درباره سبک نوشتاری اش تگف باور کنید من وقتی مینویسم به هیچ چیز و مخاطبی فکر نمیکنم و درگیر هیچ سبک نوشتاری نیستم و هیچ چیز به جز آن ذهن روستایی کودکانهام را بر روی کاغذ نمیآورم.
به گزارش تسنیم، هوشنگ مرادی کرمانی نویسنده مجموعه کتابهای قصههای مجید امروز در دومین روز سومین همایش ملی نقد ادبیات داستانی در ابتدای سخنان خود گفت: باور کنید من وقتی مینویسم به هیچ چیز و مخاطبی فکر نمیکنم و درگیر هیچ سبک نوشتاری نیستم و هیچ چیز به جز آن ذهن روستایی کودکانهام را بر روی کاغذ نمیآورم.
وی افزود: من در کلاس پنجم ابتدایی وقتی به مدرسه شبانهروزی شهر رفتم مشکلات زیادی داشتم برای اولین بار روی صفحه کاغذی سفید نوشتم این کاغذ پدر و مادر من است و این کاغذ مرا مسخره نمیکند.
هوشنگ مرادی کرمانی تصریح کرد: متأسفانه دایره مخاطبان هنر ما چه در سینما چه در داستان و چه در شعر در حال کم شدن است و اینکه نویسندهها برای یکدیگر شعر مینویسند و همدیگر را تشویق میکنند مناسب نیست.
وی افزود: این تیراژهای نامناسب کتاب از به وجود آمدن چارچوبهای فرمی شکل گرفته و تا این ذهنیتهای بسته حذف نشود تغییری بوجود نخواهد آمد. بچههای امروز در آپارتمانها هستند و به نوعی سینما و داستانهای بسته و لاک پشتی را نشانشان میدهند و قصههای پست مدرن لاک پشت وار خلق میشوند.
هوشنگ مرادی کرمانی افزود: اکنون داستاننویسی و هنر را خالی از خلاقیت میکنند متأسفانه بچههای شهرستانی کلاس زده، فرم زده و محدود شدهاند. من در کلاسهایی که میروم توصیه میکنند کلاسهای میدانی را برگزار کنند جایی که با مردم مستقیما در ارتباط باشند. ما باید مستقیم با اجسام و مسائل اطرافمان در ارتباط باشیم و در کل میتوان گفت این کلاسهای داستان نویسی اصلیترین مشکل ما هستند.
وی در پایان گفت: من همیشه سعی کردم زیاد ننویسم و خود را صاحب سبک نمیدانم و در خط زدن و پاره کردن دست نوشتههایم بسیار دست و دلباز هستم.
به گزارش تسنیم، هوشنگ مرادی کرمانی نویسنده مجموعه کتابهای قصههای مجید امروز در دومین روز سومین همایش ملی نقد ادبیات داستانی در ابتدای سخنان خود گفت: باور کنید من وقتی مینویسم به هیچ چیز و مخاطبی فکر نمیکنم و درگیر هیچ سبک نوشتاری نیستم و هیچ چیز به جز آن ذهن روستایی کودکانهام را بر روی کاغذ نمیآورم.
وی افزود: من در کلاس پنجم ابتدایی وقتی به مدرسه شبانهروزی شهر رفتم مشکلات زیادی داشتم برای اولین بار روی صفحه کاغذی سفید نوشتم این کاغذ پدر و مادر من است و این کاغذ مرا مسخره نمیکند.
هوشنگ مرادی کرمانی تصریح کرد: متأسفانه دایره مخاطبان هنر ما چه در سینما چه در داستان و چه در شعر در حال کم شدن است و اینکه نویسندهها برای یکدیگر شعر مینویسند و همدیگر را تشویق میکنند مناسب نیست.
وی افزود: این تیراژهای نامناسب کتاب از به وجود آمدن چارچوبهای فرمی شکل گرفته و تا این ذهنیتهای بسته حذف نشود تغییری بوجود نخواهد آمد. بچههای امروز در آپارتمانها هستند و به نوعی سینما و داستانهای بسته و لاک پشتی را نشانشان میدهند و قصههای پست مدرن لاک پشت وار خلق میشوند.
هوشنگ مرادی کرمانی افزود: اکنون داستاننویسی و هنر را خالی از خلاقیت میکنند متأسفانه بچههای شهرستانی کلاس زده، فرم زده و محدود شدهاند. من در کلاسهایی که میروم توصیه میکنند کلاسهای میدانی را برگزار کنند جایی که با مردم مستقیما در ارتباط باشند. ما باید مستقیم با اجسام و مسائل اطرافمان در ارتباط باشیم و در کل میتوان گفت این کلاسهای داستان نویسی اصلیترین مشکل ما هستند.
وی در پایان گفت: من همیشه سعی کردم زیاد ننویسم و خود را صاحب سبک نمیدانم و در خط زدن و پاره کردن دست نوشتههایم بسیار دست و دلباز هستم.
