‎ پیمان قاسم خانی در بخشی از گفت و گویش با عباس یاری در برنامه فیلم‌کات گفت:«من هیچ وقت احساس به دردنخور بودن در حرفه خودم نکرده بودم. ما همیشه تلاش می‌کردیم که حرف‌های خوب بزنیم و حرف‌های هوشمندانه لای کارمان بگنجانیم و به شرایط روز اشاره کنیم. دوستان‌مان که سانسور می‌کردند هم سعی می‌کردند که مچ‌مان را بگیرند و یک جاهایی نگذارند و یک جاهایی از دست‌شان در می‌رفت ‌و ما خوشحال می‌شدیم فکر می‌کردیم چقدر زرنگیم!

‎اما این احساس به دردنخور بودن از آنجا آمد که یکهو دیدم ما چقدر از جامعه عقبیم. الان دیگر دوران تیکه انداختن گذشته. که من اینجا گفتم فلان مسئول با پراید ترمزش کار نمی‌کند و فکر می‌کردم خیلی حرف هوشمندانه‌ای زدم و آن بیرون شروین داشت «برای» را می‌خواند.

‎الان دورانی است که همه چیز باید روتر باشد و هنرمند آن شکلی می‌تواند با مردم ارتباط برقرار کند. هم ما و هم سانسورچی‌هایمان آدم‌های کوچولویی بودیم که سر چیز‌های کوچک می‌جنگیدیم. به نظرم کار ما تاثیری روی جامعه ندارد؛ می‌توانیم کارهای کوچک‌تری کنیم و مخاطب را سرگرم کنیم و بخندد و بلافاصله فراموش کند. اما هنر امروز «برای» است.»