اینکه موسسه پژوهشی کودکان دنیا به‌همراه مجتمع آموزش مشارکتی طرح برگزاری نمایشگاهی از عکس‌های کودکان و نوجوانان شش تا 14ساله را به اجرا گذارده‌اند باعث خوشحالی بسیار است. کمترین ثمره این طرح پژوهشی این شده است که حالا وزارت آموزش‌وپرورش می‌تواند با خیالی آسوده‌تر در فکر رواج این طرح در سطح مدارس و آموزشگاه‌های تابعه خود باشد و آن را به‌صورت یک مقوله آموزشی در زنگ‌های مربوط به هنر بگنجاند و جای تقدیر دارد که حرکتی پیش از آنکه به‌وسیله یک بخشنامه عمومیت یابد به‌صورت طرحی کوچک‌تر به اجرا درمی‌آید تا مشکلات و معضلات آن مورد بررسی قرار گرفته و نه در کلام که در واقعیت مورد کارشناسی قرار گیرد. فرصتی که موسسه پژوهشی کودکان دنیا در اختیار وزارتخانه‌ای که بیشترین نزدیکی را با کودکان و نوجوانان دارد قرار داده باید به دیده یک نقطه‌عطف در همکاری، پژوهش و رفع عیوب نگریسته شود و این رسالت وزارتخانه‌‌ای به وسعت و کارآیی وزارت آموزش‌وپرورش است.  من عکس‌های این نمایشگاه را «قاب زندگی» می‌نامم؛ قاب‌هایی که ما بزرگ‌ترها آنها را فراموش کرده‌ایم و حالا و دوباره به وسیله این عکس‌ها آنها را به یاد می‌آوریم. اینگونه نگریستن به جهان پیرامونی، روزگاری در ما بوده است. برای همین این عکس‌ها ما را اینچنین مجذوب می‌کنند.ما با دیدن عکس‌های این نمایشگاه به یاد می‌آوریم که با هرگام به سوی بزرگ‌ترشدن این قاب‌ها از زندگی ما بیرون رانده شده‌اند. پاهایی که در قاب این عکس‌ها جامانده‌اند، کودکانی که در این قاب‌ها سرخوش بازی می‌کنند و می‌خندند به ما می‌گویند که ما چیز عزیزی را گم کرده‌ایم؛ چیزی به وسعت زندگی و چیزی سرشار به‌نام تخیل کودکی را. من از دیدن بسیاری از این عکس‌ها هیجان‌زده شدم و فکر کردم من دیگر نمی‌توانم به مرز این رهایی و آزادبودن بازگردم. ما کودکی‌هایمان را در جایی باقی گذاشته‌ایم و این عکس‌ها حسرت ما می‌شوند از این جدایی و غفلت. اما می‌ماند یک نکته، بسیاری از عکس‌های این نمایشگاه عکس‌هایی هستند از دید کودکانه و نوجوانانه عکاس‌های آن، اما برخی عکس‌ها هم هستند که به‌وسیله کودکان، اما به تقلید از نگاه بزرگ‌تر‌ها گرفته شده‌اند. اینجا همان‌جایی است که وظیفه خطیر آموزش‌دهندگان آغاز می‌شود. این کودکان و نوجوانان باید قاب‌های خود را بیابند نه آنچه را که در کار دیگران دیده‌اند تقلید کنند. آموزش‌دهندگان باید با توجه به این نکته، آگاهی‌های لازم را در این زمینه انتقال دهند. آنها باید به‌صورت مرتب این نکته را یادآوری کنند که هر عکاس باید تجربه دیگران را مورد توجه قرار دهد اما در آخر تنها و تنها به ضبط و ثبت آن چیزی که خود از دریچه دوربین می‌بیند اقدام کند.