یک کاربر خانم در توئیتر متنی را منتشر کرده که طی ساعات اخیر واکنش‌های زیادی داشته، مساله شروطی‌ست که صاحبخانه برای این خانم گذاشته و همین هم محل بحث و جدل شده.

یک زن، توییت زد: «بچه ها من یک هم خونه ای خانم نیاز دارم منزلم ..... ، 2خواب -رابطه‌اش با گربه ها خوب باشه -مهمون آقا نیاره -تمیز باشه! -شاغل باشه و بتونه سروقت اجاره بده -تو خونه سیگار نکشه پیش35- اجاره 6_ چیزی جز وسایل شخصی لازم نیس بیاره!»

این توییت به دلیل شرایطی که مشخص شده بود، واکنش زیادی قرار گرفت. برخی از کاربران به دلیل شرایط اقتصادی و فرهنگی ایران، به عدم آزادی عمل کافی اشاره کردند. که مستاجران آن طور که مطلوب است، نمیتوانند به عنوان همخانه زندگی کنند. برخی با سمیه که توییت زده بود: «همخونه گرفتن خیلی سخته! گاهی فکر می‌کنم با خواهر و برادرم هم نمیتونم همخونه شم چه برسه به غریبه!» اصلا نتوانسته بودند با این قضه کنار بیایند اما چالش اصلی بر سر شرایطی بود که این خانم وضع کرده بود به قول شیوا: «وقتی با کسی هم‌خونه‌ای میشی از همون اول با هم یسری توافقات می‌کنید که به نفع هر دو طرف باشه و بتونن باهاش کنار بیان، کاری که من و همخونه‌ایم دو ساله داریم انجام میدیم، ولی اینکه من ماهی ۶تومن اجاره بدم و تمام قوانین اون خونه رو هم یه نفر دیگه تعیین کنه یک چیز غیر قابل قبولی هستش»

موضوع اصلی که در این توییت دیده میشد، پذیرش «یا عدم پذیرش» فرهنگی است که در جامعه غالب میشود. یعنی کسی که قصد همخانه شدن دارد، به نوعی دنبال گریز از نُرم های فرهنگی است و بسیار دیده میشود جوانی که خارج از خانه پدر و مادر میخواهد زندگی کند، به دنبال اجرا کردن خواسته هایی است که در خانه پدر و مادر سرکوب شده است.

مهرناز، با این توییت تقریبا به همین موضوع اشاره کرد: شرایط همخونگی فقط تو ایران اینطوره؟ که کار کنی، پول دربیاری، نیمچه مستقل شی، نتونی تو خونه‌ای که اجاره کردی رفقاتو بیاری. داداشتم نمیتونی چون مهمان آقاست دیگه.

مری هم اینطور گفت: امیدوارم درک کنید که قضیه خونه "مشترک" با خونه پدرمادر یا خونه شخصی فرق داره. وقتی مشترکه باید چارچوبی که جفتشون موافقن برقرار باشه و این حقی رو از کسی سلب نمیکنه. وقتی مشترکه و یکی مخالف رفت و آمد غریبه‌هاس، یکی دیگه که اونم باهاش همنظره پیدا میکنه و زندگی میکنن.

کاربری به نام «لاولی»، که به فضای موجود در ایران آگاه بود و با این قضیه کنار آمده بود، گفت: من متوجه نمیشم این موج مخالفت با این چیه؟ ایران زندگی نمیکنید؟ نمیدونید یه دختر وقتی خونه اجاره میکنه اگه پسر به اون خونه رفت و آمد داشته باشه چقد ممکنه براش مشکل ساز بشه؟ میتونه قضیه به خانواده ش بکشه و خیلی بحرانساز بشه؟

علیرضا، ظاهرا به کل نتوانسته بود این قضیه را هضم کند: اصلا به خاطر همین چیزا میخوام مهاجرت کنم، طرف پاره میشه خونه بخره یا اجاره کنه بعد اختیار خونه خودش رو هم نداره از دست بقیه.

کاربر دیگری، از فضای درگیری به دور بود و سعی میکرد منطقی فکر کند: واقعا عجیب نیست که یکی همچین شرایطی بذاره به هر دلیلی و بقیه که میخوان اجاره کنند، یا قبول میکنند یا نمیکنند. توهین هم نیاز نیست. چیزی که منو اذیت کرد، کامنتایی بود که یه سریا فکر میکردن اینا دغدغه های افراد ۱۷/۱۸ ساله س که میخوان مستقل بشن و به سخره میگرفتن.

مک مورفی، از این قضیه به مسئله بغرنج دیگری رسیده بود: من اینجوری بودم که: پیش ۳۵؟ اجاره ماهی ۶ تومن؟ از کجا یه نفر باید بیاره؟ بعد تو کامنتا فهمیدم قیمتش تازه انگار خوب هم هست. زندگی زیبا، آینده زیباتر....

هستی، کاملا متفاوت بود: دوست دارم به تینجر های عزیز بگم خونه ای که آدم توش زندگی می کنه و آرامش قراره بگیره با مکان و ویلای برنامه کن خیلی فرق داره تو اگه حرمت خونه ات رو نگه نداری یهو چشم باز می‌کنی و میبینی اصلا آرامش نداری.

کاربر «توپی»، در همین حول و هوش نظر داد: هزینش خیلی خوبه ولی یه چیزی بهتون میگم.وقتی با یکی همخونه میشید از همون اول زیر بار هرچیزی نرید طرف چند وقت دیگه سوارتون میشه و درخواست های نابجا داره.تو این شرایط هم کاملا مشخصه،چون ایشون وسایل خونه رو آورده فکر میکنه صاحب زندگی شماست و میتونه تو همه چیز دخالت کنه و نظر بده.

زِرو، تقریبا با هستی که متفاوت بود، هم نظر بود: ما چرا اینجوری هستیم؟ چرا به همه گیر میدیم؟ چرا فکر میکنیم اونی که ما میگیم درسته؟ ایشون به وضوح داره میگه مهمون آقا نمیخوام بیاد، به هردلیلی. شرط رو اول ماجرا گذاشته. اینکه یه عده گیر دادن بهش که یعنی چی، این فلانه بهمانه واقعا تهوع‌آوره. ما میتونیم نظر بدیم فقط نه تحمیل نظر!

مینا هم به مسئله دیگری نگاه انداخته بود: وضعیت طوری شده که اجاره 6 میلیون (یه چیز حدود 10 درصد بالاتر از حداقل حقوق یک کارگر) انقدر اوکیه که منطقیه یکی همه این شرایط رو بپذیره و با این خانم همخونه شه. این همون دلیلیه که باید یک نهادی مثل انجمن یا سندیکا باشه تا از حقوق مستاجرین حمایت کنه که صابخونه و املاکی مردمو نچاپن.