بخش‌هایی از این مناظره را در زیر بخوانید:

هیچ کشوری را پیدا نمی‌کنید که در مورد حوزه فضای مجازی خودش بایدها و نبایدهایی نداشته باشد.

جهان‌تیغی: برای ورود به بحث یکی از موضوعات، مسئله عرف است. وقتی ماجرا از سطح فقه عبور کرده و به مسئله عرف می‌رسد دیگر ماجرا متفاوت است. بایدها و نبایدهای یک جامعه ریشه در یک عقلانیتی دارد، شما هیچ کشوری در دنیا پیدا نمی‌کنید که در مورد حوزه فضای مجازی خودش بایدها و نبایدهایی نداشته باشد. این جلسه‌ای که استماع شد در کنگره در مورد تیک تاک چین، شما ببینید! بایدها و نبایدهای نمایندگان کنگره آمریکا چقدر وسیع بود. اگر همین ادبیات را نمایندگان مجلس فعلی ما به کار ببرند، آقای رحمانیان می‌گوید اینها تند هستند

آقای رحمانیان مثل ما مطبوعاتی هستند و می‌دانم فضای بحث‌شان چیست. می‌خواهم این را بگویم که این بایدها و نبایدها ریشه در یک عقلانیتی دارد، این عقلانیت به عرف هر کشور و فرهنگ آن کشور برمی‌گردد. اصل موضوع را بپذیریم که بایدها و نبایدهایی هست، حالا چه میزان من اعتقاد دارم، چه میزان آقای رحمانیان اعتقاد دارد آن محل بحث می‌شود.

رحمانیان: من همین الان که دارم با شما صحبت می‌کنم، یک صفحه جلوی من باز است از روزنامه فردا، تیترش این است؛ «جشن طلاق شرط دختر جوان برای بخشش مهریه‌اش». من می‌خواهم بگویم ما وارد یک دنیای جدیدی شده‌ایم که آن دنیای جدید سؤالات جدیدی دارد و پاسخ‌های جدیدی می‌طلبد. یعنی ما همچنان می‌خواهیم با پاسخ‌های کهنه، سؤال‌های جدید را جواب بدهیم. از نظر من، این شدنی نیست. ببینید! در هیچ امری نمی‌شود گفت باید و نباید نیست، اما این باید و نباید را واقعا چه کسی باید تعیین کند؟

من یک نکته خدمت شما عرض کنم. می‌گویند؛ گفتن نصف حقیقت بدتر از گفتن تمامی یک دروغ است. ما الان تأکیدمان روی امر به معروف و نهی از منکر است. امر به معروف و نهی از منکر واجب است، این را همه ما قبول داریم و دعوایی هم در مورد آن نداریم؛ اما معتقدیم که این نصف حقیقت است و درست هم هست، اما نیمه دیگر حقیقت چه می‌گوید؟ می‌گوید مشروط به اثرگذاری. بعد از آن ما دیگر وظیفه‌ای نداریم، هیچکس ندارد، بعد هم امر به معروف و نهی از منکری که روی آن تأکید شده، که امام حسین رفته و در این راه خون داده است، این امر به معروف و نهی از منکر حکومت است؛ چرا ما می‌آییم مردم را در مقابل هم قرار می‌دهیم؟ چرا دو قطبی ایجاد می‌کنیم؟ چرا جامعه را به یک جایی می‌رسانیم که توصیه می‌کنیم همسایه اگر دید مثلاً همسایه‌اش رعایت شئونات را نمی‌کند، بیاید این را تذکر بدهد؟ چرا نمی‌گوییم اگر همسایه‌اش دید همسایه‌اش توی ظرف زباله دنبال غذا می‌گردد، بیاید این را گزارش بدهد به بهزیستی و کمیته و امداد و جاهای دیگری به آن رسیدگی شود؟ من می‌گویم این تناقضات مادامی که حل نشود، مشکلی از جامعه ما حل نمی‌کند. این سؤالاتی که شما می‌کنید اصلاً جوابش در آن مستتر است.