حالا دیگر کشته شدن مهسا و اتفاق‌های تلخ  بعد از آن، تبدیل به دستاویزی برای دوستان سینمایی شده تا ضعف‌ها و کاستی‌ها و کمبودهای‌شان را به پای آن اتفاق‌ها بگذارند. سوءاستفاده از این اتفاق‌های تلخ، از همان دورانِ اوج ماجرا آغاز شد؛ جناب بازیگر یا کارگردان، یک عکس سیاه در پروفایل یا استوری‌اش می‌گذاشت، که یعنی همدرد است، اما بعد متوجه می‌شدیم در همان دوران مشغول بازی در فیلمی بوده و صدایش را در نیاورده است. از قضا خیلی هم خوشحال و خندان بوده و «درد»ی هم حس نمی‌کرده! آن عکس یا پروفایل سیاه، در واقع به او مجوزی می‌داده تا با خیال راحت کار خودش را بکند؛ این یعنی تظاهر، یعنی همان چیزی که مملکت روی آن می‌چرخد.

حالا هم خیلی از دوستان نه‌تنها هنوز از تظاهر دست برنداشته‌اند بلکه یک مرحله جلوتر هم رفته‌اند و ضعف‌ها و کمبودها و نقص‌های آثارشان را به گردن این ماجرا می‌اندازند. به عنوان نمونه، تهیه‌کننده‌ی فیلم بسیار ضعیف «دسته‌ی دختران» ادعا می‌کند جلوی پوستر فیلم را که در آن فرشته حسینی علامت پیروزی نشان داده است، گرفته‌اند. این فیلم صد تا پوستر و عکس دارد، حالا اصلاً چرا باید عدل همان عکس را منتشر کنید؟! یعنی الان که جلوی آن عکس را گرفته‌اند، فروش فیلم افت کرده و اگر نمی‌گرفتند فروش بالا می‌رفت؟! این می‌شود از آب گل‌آلود ماهی گرفتن. 

نمونه‌ای دیگر: یکی از بازیگران سریال «نون.خ» مدعی شده ساخت فصل جدید این سریال پیش از اتفاقات فوت مهسا آغاز شده بود و هنگام ساخت آن همه‌ی عوامل «پر از درد و غم» بودند و به همین دلیل به جای سی قسمت، آن را در بیست قسمت تمام کرده‌اند. جان هر کسی دوست دارید این منت‌ها را بر سر ما نگذارید! من فصل اول و دوم «نون.خ» را بسیار می‌پسندم، اما این سریال فصل به فصل افت کرد تا در جدیدترین قسمت‌هایش حتی نتوانستم بیست دقیقه‌اش را تحمل کنم. افت سریال محسوس است و این ربطی به مهسا ندارد. 

بعد از ماجرای مهسا، تظاهر، فراربه‌جلو، دست پیش گرفتن برای پس نیفتادن و ژست همدردی اوج گرفت. نمی‌دانم اگر مهسا نبود، آقایان و خانم‌ها گیروگرفت‌های‌شان را چه‌گونه زیرسبیلی رد می‌کردند؟!