به عبارتی دیگر مشکلات این حوزه از وزارت آموزش و پرورش بزرگ‌تر است و به نظر من باید نگاه کلی حاکمیت در این باره تغییر کند. تا این تغییر رخ ندهد هرکسی که در این جایگاه قرار بگیرد نمی‌تواند کاری انجام دهد. یکسری مسائل کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت در آموزش و پرورش وجود دارد و به نظر می‌آید دستکم شاید موضع کوتاه مدتی که یک وزیر می‌تواند داشته باشد این است که اوضاع را از این بدتر نکند و وارد فضاهایی نشود که باعث ایجاد آسیب‌های بیشتر شود. یکی از کارهایی که وزیر جدید می‌تواند در میان مدت و کوتاه مدت پیگیری کند سر و سامان دادن به وضعیت رتبه‌بندی است. رتبه‌بندی چیزی نیست که از دل آن کیفیت آموزشی برای دانش‌آموزان این کشور در بیاید و تجربه‌های جهانی در کشورهای دیگر این موضوع را تایید می‌کند. بسیاری از کشورهایی که از ما بهتر بودند در این موضوع شکست خورده اند؛ این مقایسه معلمان با یکدیگر و ایجاد رقابت میان آن‌ها در تجربه‌های جهانی شکست خورده است. فقط بحث افزایش حقوق است که امروز بین دو میلیون و ۵۰۰ هزارتومان تا ۵ میلیون تومان است. به نظر من یکی از کارهایی که وزیر باید انجام دهد سروسامان دادن به وضعیت رتبه‌بندی است. وزیر جدید باید اعتراضات معلمان را بررسی کند و در فرآیند رتبه‌بندی نیروی انسانی را بیشتر دخالت دهد. به نظر من وزیر جدید آموزش و پرورش در یک روند میان مدت باید به وضعیت معلمان رسیدگی کند زیرا به شدت معلمان امروز تحقیر شده‌اند و از شرایط خود عصبانی هستند. در زمینه کلی‌تر وزیر آموزش و پرورش نمی‌تواند خیلی تاثیرگذار باشد اما باید به هر طریقی جلوی روند خصوصی‌سازی آموزش در کشور گرفته شود و بیش از این نباید آموزش و پرورش درگیر این موضوع باشد. بنا بر قانون اساسی آموزش و پرورش باید رایگان باشد و خصوصی‌سازی آن با عنوان‌های مختلف نباید صورت بگیرد.