آنهایی که تمرینات تیم ملی را در ادوار مختلف دیده اند شهادت می دهند علی دایی تقریبا یگانه چهره ای بود که زودتر از همه بازیکنان و جوان و کم تجربه، وارد کمپ تیم های ملی می شد و پس از پایان تمرین، دیرتر از خیلی ها زمین را ترک می کرد.

اتوریته دایی در زمین و نحوه برخوردش با همه بازیکنان - حتی کادرفنی تیم ملی- طوری بود که برانکو ایوانکوویچ هم می دانست نباید بیخود و بی جهت سر به سر او بگذارد. بلاژویچ هم پیش از برانکو، به همین ترتیب با دایی رفتار می کرد؛ با نهایت احترام.

دایی در تمرینات بسیار جدی بود؛ از بذله گویی و خنده و شوخی بی دلیل با این و آن طفره می رفت و سرش به کار خودش گرم بود. چندین بار نه فقط در تمرینات، بلکه در هتل محل اقامت تیم ملی، حاشیه هایی برای او رخ داد اما عجیب بود که تمرکز دایی در زمین و حین مسابقات، حفظ می شد. هر بار منتقدان، دایی را تشویق به خداحافظی می کردند انگار او جان تازه ای می گرفت و به محض پا به توپ شدن، اولین فرصت را به یک گل زیبا تبدیل می کرد.

فوتبال ایران خاطرات زیادی از علی دایی دارد که فراموش شدنی نیستند...