عملکرد هجومی و همراه با ساخت بازی از عقب زمین موقعیت‌های پرشماری را برای ملی‌پوشان ایران به دنبال داشت اما قدردانی ستاره‌های هجومی هم از فرصت‌های به وجود آمده ریت مطلوبی نداشت تا در نهایت بازی با نتیجه تساوی به پایان برسد.

با این وجود نکته امیدوارکننده این بازی، تماشای دوباره یک نقطه قوت همیشگی در تیم‌های امیر قلعه‌نویی بود و آن، عطش سیری‌ناپذیر گلزنی شاگردان او در دقایق پایانی بود.

موضوعی که نمونه آن را در گل گهر، سپاهان و به خصوص استقلال تحت هدایت او دیده بودیم و حتی در مقطع قبلی حضور او در تیم ملی و گل به‌یادماندنی هاشمیان در سئول به خاطر داریم.

تیم ملی دیشب در دقایق پایانی چندین و چند فرصت گلزنی خلق کرد و چیزی نمانده بود تا نخستین بازی ایران در سال جدید با یک بازگشت تماشایی تکمیل شود.

هرچند دیشب مهدی طارمی دو بخت طلایی به دست آمده در دقایق پایانی را از دست داد تا این بار دقایق معروف به "قلعه‌تایم" در فوتبال ایران با گل همراه نشود، اما این شوق به گلزنی و امید به برتری تا آخرین لحظه، اتفاق خوشحال‌کننده بازی دیشب برابر روسیه بود.