فیلم تازه‌ی سارا پالی (همان دخترک ظریف و بلوند سریال قصه‌های جزیره که سال‌ها پیش از تلویزیون پخش می‌شد) با عنوان حرف‌‌های زنانه که براساس رمانی‌ست با همین عنوان در سال ۲۰۱۸ نوشته‌ی مریم تِیوْز و با اجرای بازیگرانی چون کلر فوی، رونی مارا و جسی باکلی و فرانسیس مک‌دورماند؛ روایت براساس واقعیت یک‌سری تجاوزهای سریالی مردان به زنان و دختران در میان منونایت‌ها در مانی‌توبا واقع در سانتاکروز، بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ که برای تجاوز از داروی بی‌هوشی گاو استفاده می‌کردند و در میان قربانی‌ها از دختربچه‌ی ۳ ساله بود تا زن ۶۵ ساله!

این فیلم که نامزدی اسکار بهترین فیلم و فیلمنامه اقتباسی را دریافت کرده، یکی از آن فیلم‌هایی است که بر روی کاغذ، نه شانس فروش بالا را دارد، و نه مخاطب عام را به خود جذب می‌کند. اما چرا؟ چون این اثر یک درام واقعی در مورد حرف زدن گروهی از بانوان در انبار کاه اطراف مزرعه‌شان است و این زنان افرادی هستند که پس از تحمل وحشتناک‌ترین‌ تجربه از سوی مردان، با هم دیگر صحبت می‌کنند، و تا پایان فیلم حرف می‌زنند و حرف می‌زنند. این رویکرد بدون شک به سختی سینمایی و حتی سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد.

اما همین حرف زدن گروهی از بانوان دور هم دیگر، به نویسندگی و کارگردانی سارا پولی، جذاب، گیرا، قدرتمند و به اندازه یک فیلم قابل قبول تماشایی شده است. در مورد بهترین فیلم‌های سال که تماشاگرانی را که شایسته آن هستند جذب نمی‌کنند، چیزهای زیادی گفته شده است؛ این فیلم یکی از همین آثار است. بدون شک «حرف‌های زنانه» آن چیزی نیست که می‌توان آن را خوشایند مخاطب عام نامید، اما کار در حد و اندازه خود یک فیلم پیام‌دار است که ارزش وقت گذاشتن را دارد.

فرض این فیلم شامل یک رویکرد فمینیستی در فرمول آثار «جنبش من_هم یا می تو» است: زنانی که در یک جامعه منونیت زندگی می‌کنند (منونیت‌ها فوق مذهبی هستند و از مدرنیته دوری می‌کنند) صبح با این حس از خواب بیدار می‌شوند که هنگام خواب اتفاق وحشتناکی رخ داده است، و شواهد فیزیکی به نظر می‌رسد که آن را تأیید می‌کند. آنها زخمی، کبود و خون آلود هستند.

اما قبل از اینکه بگویید تیپ‌های فمینیستی این روز‌ها دست به هر راه تخیلی می‌زنند تا مردان را به هر شکل بد نشان دهند، این را بدانید که مشابه چنین رخداد وحشتناکی در واقع در چنین جامعه‌ای در بولیوی اتفاق افتاد و نه در سال‌ها و قرون گذشته یا چیزی شبیه به آن، بلکه بین سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۹. در آن‌ سال‌ها هفت نفر در نهایت به دلیل تجاوز به بیش از 100 زن محاکمه و زندانی شدند.

بنابراین، «حرف‌های زنانه»، همان قدر که به‌ شدت دقیق و متمرکز است، سلاست بیان صوری و مفهومی قابل‌توجهی دارد. فیلم‌بردار، لوک مونپلیه، از پالتی استفاده می‌کند که تا حد تک‌رنگی خاموش شده است؛ این یک نمای غیر دوست‌داشتنی عمدی است - انعکاسی از یک دنیای زشت - که وقتی لحظاتی از رنگ و زیبایی نمایش داده می‌شوند، آن را بیشتر قابل‌ توجه می‌کند. محیط، محیط معاصر است (اشاره‌ای به آنتی‌بیوتیک‌ها و صحنه‌ای مختصر با یک خودرو دارد)، اما این جامعه کشاورز، با اسب‌ها، واگن‌ها و لباس‌های کشاورزی‌اش، می‌تواند در هر مکان و هر زمان حضور داشته باشد. هیچ‌یک از آن زنان نمی‌توانند بخوانند یا بنویسند، اما آن‌ها فصاحت جنگ‌جویانه‌ای مانند مشت‌زنان کلامی کارکشته دارند. (بن ویشاو نقش یک معلم مرد حساس مدرسه را بازی می‌کند که به او سپرده شده تا دقایقی از جلسه‌ی آن‌ها را بگیرد.) آمد و شد شدید آن‌ها، با تأکید بر مسئولیت‌پذیری، حفاظت و آزادی، طنین یک بحث می‌تو را دارد؛ همچنین با مسئله‌ای روبرو می‌شود - بخشش - که همیشه یا حتی اغلب در آن بحث‌ها مطرح نمی‌شود.

این در حالی است وقتی‌که زنان (جودیت آیوی، لیو مک نیل، شیلا مک کارتی، میشل مک‌لئود و کیت هالت فوق‌العاده، بازیگران را تشکیل می‌دهند) با وظیفه‌ی مهم خدادادی خود برای بخشش مهاجمانشان دست‌وپنجه نرم می‌کنند، «حرف‌های زنانه» نیروی عاطفی فوق‌العاده‌ای را به نمایش می‌گذارد، و علاوه بر این‌ها یک مورد بیشتر هم نشان می‌دهد: اثر روحانی واقعی. پلی یک تمثیل خشمگینانه و دلسوزانه از باور مسیحی و توانمندسازی زنان ساخته است - دو نیرویی که اغلب تصور می‌شود آشتی‌ناپذیر هستند و در اینجا نشان داده می‌شود که ذاتاً به هم متصل هستند. او همچنین فیلمی ساخته است که با بازی‌های کودکانه بسیار حساس و تداعی ماهرانه‌اش از آسیب‌های غیرقابل‌توصیف، به طور غیرقابل‌انکاری به نظر می‌رسد از تاریخچه‌ی چشم‌گیر، اما نه بدون دردسر خودش که جلوی دوربین بزرگ می‌شود، آگاه است.

نظر شما راجع به رویکرد جدید در رابطه با مسئله زنان و داستان فیلم حرف زنان ۲۰۲۲ چیست؟ لطفا نظرات خود را با ما و سایر خوانندگان به اشتراک بگذارید. از همراهی شما متشکریم.