یک پیشکسوت حوزه روزنامه‌نگاری معتقد است، تلاش‌ها برای زنده نگه داشتن جریان اطلاع رسانی در ایران ولو به شکل محدود کنونی را باید زنده نگه داشت ولی اگر با آن مخالفند ، به جای بازداشت خبرنگاران، مثل سال 79، همه رسانه‌ها را تعطیل کنند.

عباس عبدی، فعال حوزه رسانه در گفت‌وگو با «شبکه شرق» با اشاره به تداوم بازداشت روزنامه نگاران در ایران اظهار کرد: «ظاهرا وضع ما مصداق این شعر است که: گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست/آنچه البته به جایی نرسد، فریاد است. واقعا موضوعی عجیب و تاسف‌آور است که رسانه ملی‌ تا این حد سقوط کرده و وضعیت دیگر رسانه‌ها هم، همین است که می‌بیند اما آنوقت آنان در پی این هستند که چند روزنامه‌نگار تحقیقی و مستقل را بازداشت و با آنان برخورد کنند.»

او ادامه داد: «خیلی وقت است که مرجعیت رسانه‌ای به خارج از کشور منتقل شده است و علت آن هم، تماما همین برخوردهایی است که با روزنامه‌نگاران انجام می‌شود. اگر یک مرجع بی طرف در کشور وجود داشت تا بخواهد کسانی را محاکمه کند که با کارهای خود امنیت ملی کشور را در مخاطره قرار داده‌اند، همین کسانی هستند که مرجعیت رسانه‌ای را با این سیاست‌ها به خارج فرستادند.»

این پیشکسوت حوزه رسانه درباره چرایی تداوم بازداشت روزنامه نگاران نیز بیان کرد: «به طور کلی علت برخورد با روزنامه نگاران آن است که برخوردکنندگان خبر و واقعیت را جدا از هم می‌دانند. در جامعه واقعیت‌هایی وجود دارد که بعضا خودشان هم در شکل گیری آن نقش دارند، ولی آنها نادیده می‌گیرند و تصور می‌کنند که انتشار خبر یا تهیه گزارش درباره آن واقعیت‌ها است که موجب ایجاد بحران می‌شود نه خود آن پدیده‌ها. این بزرگترین اشتباهشان است. تصور می‌کنند که واقعیت پوچ است مگر آنکه روایت شود. به همین دلیل هم است که مانع روایت خبر می‌شوند و تصور می‌کنند با این کار، جلوی واقعیتی که مردم از آن ناراحت هستند و خوششان نمی‌آید هم گرفته می‌شود.»

عبدی یادآور شد: «در حالی که اساسا اینگونه نیست. واقعیت آثار خودش را دارد و اتفاقا انعکاس خبری آن می‌تواند آثار منفی آن را کم کند. چرا؟ چون انتشار اخبار، جامعه را به نحوی فعال می‌کند تا در مسیر حل مشکل حرکت کنند. بنابراین فارغ از اینکه این برخوردها چه آثار منفی دارد، باید گفت که هیچ سودی هم به حال این افراد ندارد و اوضاع را بدتر می‌کند.»

او با تاکید بر بی اثری بازداشت روزنامه نگاران، خاطرنشان کرد: «آن اتفاقی که برای کل جریان اعترضی اخیر رخ داد، در ماجرای بازداشت روزنامه نگاران هم رخ می‌دهد. در بهترین حالت، دیگران کمتر می‌نویسند و محافظه کاری می‌کنند اما به این موضوع توجه نمی‌کنند که جریان اطلاع‌رسانی تمام نمی‌شود بلکه در جای دیگری باز تولید می‌شود که این‌بار کنترل حقوقی‌ای هم روی آن وجود ندارد.»

این فعال حوزه رسانه متذکر شد: «بنابراین و به عقیده من افراد مجری سیاست بازداشت روزنامه نگاران، از آن چیزی که می‌ترسند با این رفتارهایشان، به زودی همان را ملاقات خواهند کرد چراکه به سرعت در حال حرکت به آن سمت هستند. دلیلش هم این است که جریان خبری را امروز دیگر نمی‌شود کنترل کرد و همین رسانه‌های محدود شده داخلی هم در نهایت مجبورند که جریان خبری ازاد را تقویت کنند. بدین ترتیب تداوم سیاست بازداشت روزنامه نگاران هیچ تاثیری در جریان اطلاع‌رسانی ندارد جز اینکه آن را غیررسمی‎‌تر و غیرمسئولانه‌تر می‌کند و زمانی که این اتفاق رخ دهد، دوغ و دوشاب قاطی خواهد شد و مردم هم بیشتر از همان‌ها متاثر خواهند شد.»

او با یادآوری سیاست برخورد با رسانه‌ها در دهه 70 و 80 شمسی اظهار کرد: «پرسش آن است که این افراد چه دستاوردی از نوع رفتارهای صورت گرفته با مطبوعات در دهه 70 و 80 به دست آورده‌اند؟ مگر مشکلات‌شان حل شد؟ امروز که به مراتب اوضاع بدتر از آن است. اتفاقا وضعیت فعلی رسانه‌ها و انتقال مرجعیت خبری به خارج از کشور محصول همان رفتارهاست. اگر این برخوردها صورت نمی‌گرفت ، وضعیت امروز اینگونه نبود و فضای مجازی و رسانه‌های خارج از کشور تا این حد پر مخاطب نبود چراکه رسانه‌ها وظیفه اصلی خودشان را انجام می‌دادند.»

او افزود: «واقعیت آن است که مردم از این خوششان نمی‌آید که ببیند یک جریان هر کاری بخواهد می‌کند، هر خبری بخواهد منتشر می‌کند، هر اتهامی بخواهد می‌زند، بدون توجه به اینکه خبر محرمانه هست، صحیح است، یا نیست ولی حاشیه امن دارد و در نقطه مقابل، جریانی است که اگر حرف‌های عادی را هم بزند، به سرعت با آن برخورد می‌شود و همین مساله پاشنه آشیل همان جریان خاص شده که از حمایت قدرت برخوردار است.»

عبدی در خاتمه خواستار تعیین تکلیف نهادهای مسئول در ایران با موضوع آزادی اطلاع‌رسانی شد و گفت: «من 2 نکته می‌گویم، اول اینکه ما امیدواریم و تلاش می‌کنیم که جریان آزاد رسانه‌ای ولو در حد محدودی که وجود دارد را زنده نگه داریم. این به نفع کشور، حکومت و مردم و همه است اما اینکه چرا متولیان حکومتی متوجه نمی‌شوند، بحث دیگری است. دوم این که اگر دولت واقعا تصور می‌کند که جریان آزاد اطلاع‌رسانی به ضررش است، بیاید و عین سال 79 عمل کند. همه رسانه‌ها را ببندد و بگوید بروید دنبال کارتان! آنموقع خودشان می‌مانند و همین رسانه‌های برون مرزی. دیگر آن زمان نمی‌توانند اعتراض کنند که چرا رسانه‌های بیگانه علیه ما دروغ می‌گویند چراکه راستگوهای داخلی را خودشان حذف کردند پس حق‌شان است با رسانه‌های دروغگو و فحاش مواجه شوند.»