تیم ملی ایران در دومین بازی تدارکاتی به مصاف سنگال رفت؛ دیداری که پس از مسابقه با اروگوئه، شامل درس‌های فراوان برای کارلوس کی‌روش و شاگردانش بود.

تغییر آهنگِ نقدهای صورت گرفته درباره تیم ملی و قیاس این بازی با اروگوئه نشان می‌دهد آنچه مقابل سنگال اتفاق افتاد، مایه نگرانی شده است.

این دلواپسی‌ها بی دلیل نیست؛ چرا که تیم ملی در یک مسئله مهم مقابل ستاره‌های سنگال سرشار از مشکل بود: پدیده حفظ توپ و لو رفتن توپ در پاس سوم! در واقع همان اتفاقی که قرار است در دیدار با انگلیس در جام جهانی ۲۰۲۲ نیز تکرار شود و القصه که همین بازی، حتی می‌تواند سرنوشت ایران را در قطر تعیین کند.

همان طور که می‌دانید بازیکنانی در قامت سادیو مانه یا کالیدو کولیبالی که در بایرن مونیخ و چلسی توپ می‌زنند، منتظر نمی‌مانند که حریف از آنها توپ بگیرد. سنگال در حفظ توپ و گردش بازی در زمین، نقش اول را داشت و توپ را به سادگی به ملی پوشان ایران نمی‌داد.

از همان لحظه‌های نخست بازی نیز مشخص بود که سنگال با پرسنیگ، ماجرای بازیسازی را برای تیم ملی ایران از خط دروازه متوقف می‌کند. پاس به عقب و تکرار آن اما پدیده ای نبود که مورد دلخواه بازیکنان تیم ملی باشد؛ آنها مجبور به عقب نشینی و پاس به دروازه بان برای بازیسازی و دور شدن توپ از یک سوم دفاعی ما بودند.

دیدار تدارکاتی با سنگال، درس‌هایی به همراه داشت که می‌تواند در جام جهانی قطر، مایه عبرت و پند شوند. از این مسابقه، فارغ از نتیجه خوبی که برای تیم ملی ایران رقم خورد، بی تفاوت عبور نکنیم.