غلام پیروانی درباره انصراف تیم ملی امید از بازی‌های کشورهای اسلامی اظهار داشت‌: از سال ۱۹۷۶ مونترال کانادا که در المپیک فوتبال ما حضور ندارد به دلیل سرمربی نیست فقط به دلیل عدم حمایت از این تیم است. من در بازی‌های آسیایی گوانگژو سرمربی تیم ملی امید بودم اما وقتی می‌خواستیم تمرینات شروع کنیم و همکارانم به باشگاه زنگ می‌زنند فقط ۱۲ یا ۱۳ بازیکن برای تمرین داشتیم و باشگاه‌ها همکاری نمی‌کردند.

وی افزود: ما بذری نکاشتیم که درو کنیم. وقتی ابزار و برنامه‌ریزی نباشد، تیم نتیجه نمی‌گیرد. به نظر من مهدوی‌کیا تصمیم عاقلانه‌ای گرفت که از این بازی‌ها انصراف داد چراکه اگر در این بازی‌ها شرکت می‌کرد و سپس در رقابت‌های مقدماتی هم شرکت می‌کرد و تیم به المپیک راه پیدا نمی‌کرد با شدیدترین انتقادها روبه‌رو می‌شد، پس به مهدوی‌کیا تبریک می‌گویم.

پیروانی ادامه داد: باشگاه‌ها حق دارند چراکه به بازیکن پول دادند و بازیکن در اختیار آنهاست اما باید تعامل با تیم ملی امید وجود داشته باشد. همان‌طور که گفتم ما در برنامه‌ریزی و هدف‌گذاری ضعیف عمل می‌کنیم، در فدراسیون معلوم نیست چه کسی مدیریت می‌کند و برنامه‌اش مشخص نیست، بنابراین خدا عادل است و چرا باید چنین تیمی که از ضعف مدیریت رنج می‌برد به المپیک راه پیدا کند؟ به قول بزرگی به عمل کار برآید به سخندانی نیست!

سرمربی اسبق تیم ملی امید در پایان به قرارداد ویلموتس اشاره کرد و توضیح داد: با این قرارداد ننگین فدراسیون ۵۰ سال عقب افتاد. هم ساختمان اداری را از دست داد و هم باید پول ویلموتس را پرداخت کند. به نظر من این فدراسیون از بیخ و بن خراب شده است ولی با این وجود من اگر تو جای تاج بودم در انتخابات شرکت نمی‌کردم یعنی آن‌قدر ریاست لازم است که شخصیت خودش را زیر سؤال ببرد؟