حال و روز تیم ملی ایران، همان است که مهدی طارمی در توئیتر نوشت و سردار آزمون استوری کرد.

بازیکنان با جنم و مسولیت پذیر تیم ملی در غیاب نفر اول فدراسیون فوتبال و پدر معنوی تیم که انگار هنوز در خواب زمستانی است، وارد عمل شدند و با نیش و کنایه از این حال و روز نگران کننده نوشتند. این تیم در حال حاضر به جز همین بازیکنان، چه دارد؟ نه رئیسی که برایش دل بسوزاند، نه پدری که در جایگاه سرمربی تیم ملی یقه بدراند.

مظلوم ترین تیم تاریخ فوتبال ایران که باید به جام جهانی برود، از همه جا رانده شده و منزوی است؛ حتی ایرانی‌های ساکن خارج هم که دردی بزرگ در سینه دارند، یگانه بازی تدارکاتی اش را به هم می‌زنند؛ آن هم در کجا؟ ونکوور که در خود کانادا از همه ایالت‌ها دورتر است؛ معلوم نیست کدام تئوریسین و پروفسوری این دیدار دستگرمی را در مسیر آماده سازی تیم ملی تشخیص داد و کدام فوق لیسانسی به سردار گفت از مکزیک بیا ترکیه، از آنجا مسقیم بیا به ونکوور!

در تیمی که حتی مسافت کشورها را محاسبه نمی‌کنند و سر از ریکاوری بازیکنان در نمی‌آورند و خیلی‌ها فقط به دنبال ویزای کانادا در پاسپورت مشعشع خود بودند، حقارت احتمالی در جام جهانی لابد هیچ معنایی ندارد؛ بعضی‌ها اصلا به روی مبارک نمی‌آورند.

شانس آوردیم در تیم ملی، یادگاری‌های خوبی مثل طارمی، جهانبخش و آزمون داریم؛ آنها امروز صدای اعتراض ملی پوشان فوتبال ایران بودند...