انتقادهای صورت گرفته از دراگان اسکوچیچ برای اداره تیم ملی، علت مشخصی ندارد؛ این جدال بی دلیل و خسته کننده، مثال تیراندازی با خشاب خالی است.

اسکوچیچ هیچ سهمی در نابسامانی‌های فوتبال ایران ندارد؛ اصلا حضور ناگهانی او در تیم ملی ایران، تبلور و محصول همین نابسامانی‌هاست! از او نمی‌شود ایراد گرفت چرا سرمربی تیم ملی شده؛ این ما هستیم که تُن ماهی خورده ایم اما فاز کوسه برداشته ایم!

از سرمربی فعلی تیم ملی نباید توقع اعجاز داشته باشیم. او با فدراسیونی قرارداد دارد که هنوز نمی‌تواند ماجرای کریم باقری را حل و فصل کند و با دعوت از خداداد عزیزی از این شاخه به آن شاخه می‌پرد؛ واقعا چگونه می‌توان از اسکوچیچ در شرایط فعلی خرده گرفت؟

اگر او حرف نمی‌زند یا از وضعیت تیم ملی انتقاد نمی‌کند، تنها دلیلش این است که شانس فقط یک بار در خانه آدم را می‌زند. اسکوچیچ تا ۱۰۰ سال دیگر هم سرمربی هیچ تیمی در جام جهانی نمی‌شود؛ توقع داریم غر هم بزند و فدراسیون موقت فوتبال را عصبانی کند؟ معلوم است که او نباید سخنی به گزاف بگوید!

روزشمار بازی ایران و انگلیس در جام جهانی ۲۰۲۲ آغاز شده و به نظر می‌رسد تیم ملی در بهترین شرایط ممکن در دو بازی تدارکاتی به میدان می‌رود؛ یکی کانادا که تازه امیدواریم با وجود دردسرهای زیاد برگزار شود؛ دیگری دیدار با اکوادور که هنوز تاریخش مشخص نشده است. این تمام برنامه ما برای حضور در جام جهانی است؛ راستی یک مینی کمپ هم در ترکیه خواهیم داشت که قرار است تیم ملی را برای بازی‌های سختش در قطر آماده کند!

با این همه، خوش شانس روزگار «ما» هستیم که اسکوچیچ را در تیم ملی داریم و سراغ یک مربی بزرگ خارجی در این مقطع زمانی نرفتیم. مربی بین المللی با وجاهت جهانی اگر با این دو بازی تدارکاتی به جام جهانی می‌رفت، شهر را به آتش می‌کشید و فدراسیون فوتبال و مدیرانش را به باد انتقاد می‌گرفت. ما با وجود اسکوچیچ است که بی دردسر ادامه می‌دهیم و موفق شدیم تیم ملی را به دست تقدیر و سرنوشت بسپاریم!