هر جلسه هیئت دولت که برگزار می شود خبر ها را می خوانیم و هیچ به علاوه یک دنیا اظطراب تا جلسه بعد روی سرمان آوار می شود. مانده ایم تا کی تصویب می شود که از جیبِ خودمان چقدر برداریم! ماکه از بودجه سهم نداریم. برای برداشت از سودِ سپرده ما هم دولت تصمیم می گیرد! در دوران اشتغال، کارگر بودیم و رابطه ای با دولت نداشتیم حالا که بازنشست شده ایم دولت برای ما تصمیم می گیرد. یک روز دست در جیب ما می کند و چند صدهزار میلیارد تومان برمی دارد. یک روز جیب ما را به روی دست خودمان می دوزد. یک روز هم می شود این روز های پر استرس.

خیلی این ایام به ماجرای خود و دوستم فکر می کنم. خواندنی است این قصه. شما هم بخوانید؛ نگرانش بودم. بیمه نبود. بارها گفتمش که به فکر فردا باش خودت را بیمه کن. بازنشستگی دارد، حقوق دارد، آرامش خاطر می آورد. می خندید و می گفت من به فکر فردا هستم نگران من نباش. بعد که من بازنشست شدم و اولین حقوقم را گرفتم، رفتم سراغش و گفتم ببین این فیش من! چقدر گفتم خودت را بیمه کن! او هم پیامک واریز یک مبلغ به حسابش را نشانم داد که چیزی از دو برابر حقوق من بیشتر بود. گفتم چیه این؟ گفت: اجاره مغازه است. پولی که تو به بیمه می دادی من برای این مغازه دادم. حالا این اجاره اش، آن هم خود مغازه. هرسال هم نه فقط اجاره اش بالاتر می رود، قیمت خودش هم کلی افزایش پیدا می کند. فردا هم که سرم را بگذارم زمین، می ماند برای بچه ها و آن ها را از جا بلند می کند. تو که بمیری چه؟ چیزی برای بچه هایت می ماند؟ جوابی نداشتم. دیدم او خیلی بیشتر از من به فکر فردا بوده است. الان هم اجاره اش را می گیرد بدون این که منتظر رفع ویرگول اشتباهی و جلب نظر این و آن و تایید در هیئت مدیره و هیئت دولت باشد. بی انکه نیاز داشته باشد حق خود را گدایی کند یا برای گرفتن حقوق خود جلوی این سازمان یا آن نهاد تجمع کنند و یک نفر هم هین صحبت، کمرشان را بگیرد و بکشد پایین! حالا می بینم من ضرر کرده ام و فایده را او برده است.