در دنیای فوتبال، هیچ اجباری برای انتخاب یک مدیر صرفا فوتبالی برای اداره این ورزش وجود ندارد. نمونه اش آقای اینفانتینو رئیس فیفاست که فوتبال حرفه ای بازی نکرده و دانش‌آموخته رشته حقوق در دانشگاه فریبورگ سوئیس است.

با این همه در فوتبال ایران که اغلب امور آن به ویژه در سطوح کلان در تسلط چهره‌های غیرورزشی است، حضور ماجدی در فدراسیون فوتبال می‌تواند اتفاقی ویژه قلمداد شود. هر چند وقتی پای علی دایی به این ماجرا باز می‌شد، مساله تفاوت فاحشی پیدا می‌کرد اما خیلی وقت‌ها در فوتبال ایران می‌شود به حداقل‌ها قناعت کرد.

ماجدی چند روز پیش برای مراسم سالگرد درگذشت سیروس قایقران به بندرانزلی سفر کرد. اتفاقی که در دوره‌های گذشته از سوی روسای فدراسیون‌ها به ندرت دیده ایم و شاید به طور کلی، سابقه ای در این زمینه در ذهنمان نقش نبسته که به آن اشاره کنیم!

میرشاد ماجدی قرار نیست در فوتبال ایران «صفایی فراهانی» شود. او نه به اندازه فراهانی مدیر است؛ نه می‌تواند بار مالی را از روی دوش فدراسیون فوتبال بردارد اما طبعا از خیلی‌ها که در سال‌های گذشته پس از محمد دادکان وارد فدراسیون شده اند، فوتبالی تر است.

اینکه می‌بینید میرشاد ماجدی در مراسم سالگرد یکی از اسطوره‌های فوتبال ایران شرکت و خاطرات او را نقل می‌کند، باید شعور فوتبالی او را متر و اندازه گرفت و گفت سرپرست فدراسیون فوتبال به جای اینکه برای رای آوردن رئیس هیئت به استان گیلان سفر کند، بر مزار سیروس قایقران حاضر می‌شود.

این حرف در قاموس فوتبال، هزاران معنا دارد که فوتبالی‌ها بیشتر و بهتر درکش می‌کنند.