یکی از حسن های بازی امیر عابدزاده اعتماد به نفس اوست. هم چنین بازیسازی خوبش که منجر می شود تیم ملی در منقطه یک سوم دفاعی به خوبی توپ را به گردش در بیاورد و شروع خوبی در بازیسازی و تدارک حمله داشته باشد اما به نظر می رسد او در اعتماد به نفس دچار افراط شده است.

یک اصل در فوتبال وجود دارد؛ مربیان خطاب به مدافعان می گویند نسبت به هر توپی بدبین باش. این خطاب به مهاجمان عکس است. نسبت به هر توپی که وارد محوطه جریمه حریف می شود بدبین باش. امیر عابدزاده هم آخرین مدافع تیم ملی است و طبیعتا نسبت به هر توپی که وارد محوطه جریمه ایران می شود باید بد بین باشد.

فوتبال عاری از اشتباهات نیست. همه گل هایی که در فوتبال به ثمر می رسد به خاطر تبحر تیم حریف در بازیسازی، خلق موقعیت و استفاده از موقعیت نیست و درصد قابل توجهی از گل ها در فوتبال روی اشتباهات فردی تیم مدافع است و با یک اشتباه شایستگی های فنی امیر عابدزاده زیر سوال نخواهد رفت و نمی شود به او گفت گلر بد و تنها می شود اینطور قضاوت کرد که یک گل بد خورد. امیر عابدزاده چند هفته پیش در یکی از بازی های باشگاهی هم گل مشابهی را دریافت کرد. اصلا نمی شود گفت این گل ها به خاطر ناتوانی او در دفاع توپ است. عدم مهار این توپ ها به اعتماد به نفس بیش از اندازه او بر می گردد. تصور می کند هر توپی را براحتی از آن خود می کند.

امیر عابدزاده باید اعتماد به نفس خود را مدیریت کند. اعتماد به نفس خوب است اما به اندازه اش. همانطور که اعتماد به نفس برای موفقیت خوب است استرس هم برای موفقیت لازم است. چرا که موجب می شود بازیکن به هوشیاری فوتبال کند. همان طور که آزمون باید جدی گرفت تا در آن نمره قبولی گرفت. امیر عابدزاده زمانی می تواند سیوهای خود را تکرار کند که تصور کند توپی که وارد محوطه جریمه ایران می شود خطرناک است و باید برای مهار آن با چالش مواجه شود.

گلی که امیر عابدزاده در بازی با کره جنوبی خورد ممکن است منجر به باخت تیم ملی شود. این یک درس گران برای امیر عابدزاده خواهد بود؛ بدبین باش آقای عابدزاده.