تراکتور به عنوان یکی از رکوردداران تغییر سرمربی طی سال های اخیر، لیگ بیست و یکم را با دو تغییر زودهنگام شروع کرد. چند هفته مانده به شروع مسابقات، فراز کمالوند بدون انجام بازی از سمت خود استعفا داد تا فیروز کریمی دوباره سرمربی شود؛ این مربی باتجربه تنها در چهار بازی از فصل جدید روی نیمکت تراکتور نشست و پس از متحمل شدن سه شکست در این چهار بازی، به همکاری خود با سرخ پوشان خاتمه داد. انتخاب باشگاه تراکتور این بار مربی خارجی بود. زونیمیر سولدو، سرمربی اهل کرواسی به عنوان جانشین کریمی از هفته پنجم کار خود را در تراکتور شروع کرد. او هیچ شناختی از فوتبال ایران نداشت و در شرایطی هدایت سرخ پوشان فوتبال آذربایجان را به عهده گرفت که آنها یکی از بدترین فصل های یک دهه اخیرشان را تجربه می کردند.

شروع کار با فاصله زیاد از عرف معمول

سولدو برای اعمال افکار خود در تیم زمان زیادی نداشت؛ هر چند که در عرف معمول هر مربی برای اینکه بتواند ابتدا از محیط باشگاه و همکارانش شناخت پیدا کند و توانایی های تک تک بازیکنانش را مورد تحلیل و شناخت قرار دهد به زمان زیادی نیاز دارد. قبول هدایت تراکتور در کوران رقابت های لیگ برتر این شانس را از سرمربی کروات گرفت تا او موازی با مسابقات، تفکرات خود را در تیم اعمال کرده و اصلاحات لازم را انجام دهد. سولدو تیمی را به نیم فصل رساند که از تابستان تا زمستان سال جاری، رکورددار اتفاقات عجیب و پرتنش بود؛ تک تک این اتفاقات باعث شده بود تا تیم روند عادی نداشته باشد.

بازیکنان تراکتور طی این چند سال اخیر رکورددار کار کردن زیر نظر مربیان مختلف در یک بازه زمانی مشخص هستند.در همین لیگ بیست و یکم، آنها فصل را با کریمی تمام کردند، دوران آماده سازی را با کمالوند شروع کردند، با استعفای فراز، این دوره را با کریمی که بازگشته بود ادامه دادند و چهار هفته بعد از شروع بازی ها با رفتن فیروز، زیر نظر سولدو بازی کردند!

اولتیماتومی که تایید نشده است

حواشی عجیب باشگاه در تابستان باعث شد تا روند آماده سازی قبل از بازی ها عملا انجام نگیرد و بازیکنان بدون انجام تمرینات پیش فصل وارد مسابقات شوند؛ پنجره هم در شرایطی که بسیاری از ستاره ها جدا شده بودند، بسته بود و هیچ جایگزینی جذب نشد. خریدهای نیم فصل دوم هم تحت الشعاع بسته شدن دوباره پنجره و هزینه سرسام آور برای باز شدنش، خیلی دندان گیر نبود و فقط توانست چند جای خالی از چندین جای خالی را پر کند. در این محله برو بیا که خبرهای عجیب از خبرهای عادی، پیشی گرفته، تراکتور تا رتبه سیزدهم جدول نزول کرد و اینک در آستانه بازی با استقلال، فشار زیادی روی کادر فنی این تیم وجود دارد؛ خبرهایی از اولتیماتوم باشگاه به گوش می رسد که البته هیچ منبع موثقی آن را تایید نکرده ولی آیا واقعا تغییر سرمربی چاره تراکتور است؟

تغییر سرمربی چاره کار نیست

سومدیریت های ناتمام، شوی بی نتیجه واگذاری به مس، باز و بسته شدن دوباره پنجره و... تیم محبوب خطه آذربایجان را در یک شرایط بسیار حساس قرار داده است؛ شرایطی که مشابه آخرین فصل پیش از خصوصی سازی است؛ جایی که گل محمدی در میانه های راه جای خود را به ساغلام داد و فصل در حالی به پایان رسید که تراکتور بعد از سال ها خطر سقوط احساس کرده بود. آنها سه فصل نسبتا خوب را پشت سر گذاشتند ولی در لیگ بیست و یکم به همان نقطه قبل بازگشته اند که با چند نتیجه بد می تواند ترسناک تر هم شود. تراکتور بی هیچ تعارفی گزینه سقوط محسوب می شود و هفت بازی است که طعم برد را نچشیده است.

سولدو در حال نزدیک شدن به همان نقطه ای است که شروع کارش در تراکتور و پایان کار کریمی در این تیم بود. رویارویی با استقلال در هفته هجدهم، سپس دیدار با پیکان در تهران، او را به سپاهان خواهد رساند؛ تیمی که در دور رفت، با مساوی مقابل آن در اصفهان، مربی کروات سرخ پوشان را امیدوار به بازگشت کرد. با توجه به دو بازی حساسی که به سپاهان مانده باید دید که تراکتوری ها می توانند با کسب دو نتیجه خوب، نیمکت لرزان سرمربی خود را به شرایط عادی برگردانند یا تغییری دیگر در راه خواهد بود؛ تغییری که البته بازهم باید گفت که لزوما چاره کار نیست و این را از تجربه های قبلی به خوبی می توان درک کرد.

مثل انتظار معجزه از اسپری پزشکی...

درست کردن آن چه که در تراکتور با این دامنه وسیع ویران شده، کار آسانی نیست. تراکتوری ها باید این واقعیت را قبول کنند که خودخواسته، تیم شان را به یک تیم دست و پا بسته تبدیل کرده اند؛ تیمی که همین دو سال پیش، مدعی قهرمانی بود. آنها باید صبوری پیشه کنند و با قبول واقعیت ها سعی در اصلاح روندی که کار را به اینجا کشانده قدم بردارند. درست است که نتیجه در زمین مسابقه تعیین می شود ولی تراکتور در حال حاضر تیمی نیست که مهیای رقابتی برابر در زمین باشد؛ این شرایط زمانی به وجود خواهد آمد که ساختار از برنامه های آنی و دم دستی به سمت برنامه های مدون و چند ساله پیش برود. هیچ اسپری پزشکی تا کنون نتوانسته جز تسکین درد، کار دیگری برای بازیکن مصدوم انجام دهد، پس نتیجه تک تک تصمیمات لحظه ای جز اثرات لحظه ای و ناپایدار چیز دیگری نخواهد بود و درمان نیاز به پروسه ای مدون، همراه با صبر و اعتماد دارد. بی شک تیمی که دو سال با چارچوب تاکتیکی و انضباطی یک مربی متوسط با مدیریت قوی باشگاه چیش برود، موفق تر و آینده دارتر از تیمی خواهد بود که همه جا بریز و بپاش کرده و در زمان حساب و کتاب فقط انگشت اشاره را به سمت مربی گرفته است.