چند روز پیش وزیر ورزش و جوانان در مصاحبه ای، امیدواری زیادی برای بازگشت تیم‌های استقلال و پرسپولیس به لیگ قهرمانان آسیا داشت و صراحتا نیز این موضوع را اعلام کرد.

این اظهار امیدواری بحث برانگیز اما در حالی بود که کمیته مستقل کنترل AFC، نام تیم‌های حذف شده از آسیا را به شرح زیر اعلام کرده بود:

الاتحاد، النصر و الاهلی (از عربستان)، استقلال و پرسپولیس (از ایران)، العین (از امارات)، کاشیما و اوراواردز (از ژاپن) و پوهانگ استیلرز (از کره جنوبی).

در واقع ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها که سطح امکانات سخت افزاری آنها قابل قیاس با تیم‌های ایرانی نیست، امیدی به بازگشت نداشتند و رای کمیته مستقل کنفدراسیون را برای جدیت موضوع، کافی قلمداد می کردند اما وزیر ورزش ما امیدوار بود و تصور می کرد، می شود با کدخدامنشی‌های آشنا، مجوزهای لازم را اخذ کند!

همان طور که دیدیم نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد که کنفدراسیون فوتبال آسیا با ارسال نامه ای به باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال از حذف قطعی این دو تیم خبر داد.

مشخص نیست مشاوران وزیر که قاعدتا باید به او حقایق را می گفتند، چرا حمید سجادی را بیخود و بی جهت امیدوار کردند؟ این امیدواری‌های بی حاصل که نمی تواند معجزه ای را رقم بزند و دل کمیته مستقل AFC را به رحم بیاورد!

اعضای این کمیته با رحم و مروت خاصی که در افسانه‌ها و ضرب المثل‌های ما موج می زند بیگانه اند و ملاک آنها قانون است. باشگاهداری حرفه ای در فوتبال آسیا با آنچه ما در اینجا با آن سر و کار داریم مطابقت ندارد و در نتیجه با یک تماس تلفنی وزارت امور خارجه یا قول و قرارهایی بر این مبنا که سال آینده حتما همه چیز را درست می کنیم، تحت تاثیر قرار نمی گیرند.

وزارت ورزش هم می داند قرار گرفتن دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در مسیر باشگاهداری حرفه ای، اتفاقی نیست که ظرف یکی، دو سال در فوتبال ایران رخ بدهد و آن امید عجیب و بی حاصلی که وزیر ورزش به بازگشت این تیم‌ها داشت مشخص نیست از کجا سرچشمه می گرفت!