در بخشی از این گزارش آمده:

* به اشتراک‌گذاشتن ذخیره باقی‌مانده از داروهای خارجی مورد نیاز روایت ثابت این روزهای بسیاری از بیماران است که سال‌های سال از داروهای خارجی استفاده می‌کردند و این روزها به دلایل مختلف، دسترسی به این داروها برایشان ممکن نیست. چنین اتفاقی موجب شده است تا بسیاری از مردم به‌صورت خودجوش دست به تقسیم داشته‌هایشان بزنند و هر از گاهی در شبکه‌های اجتماعی و دنیای واقعی با پیام‌هایی برای بخشیدن چند بسته از یک داروی خارجی روبه‌رو می‌شویم.

* این اتفاق در برخی از داروخانه‌های شهر تکرار می‌شود و فقط کافی است هنگام حضور در چنین فضایی کمی بیشتر به حرف‌های رد‌و بدل شده میان افراد توجه کنیم. زن و مرد جوانی جلوی باجه تحویل داروی داروخانه‌ای در شرق تهران ایستاده‌اند و خلوتی داروخانه این فرصت را به آنها و مدیر داروخانه می‌دهد تا به راحتی گفت‌وگوی خود را دنبال کنند. دختر جوان از روند جست‌وجوی‌ داروی خود برای مشکل مایع گوش می‌گوید؛ اینکه به‌دنبال داروی خارجی برای کنترل بیماری‌اش به داروخانه‌های بسیاری سر زده و از تمام آنها دست خالی راهی داروخانه دیگری شده است.

* آوردن داروهایی که نیاز به نسخه ندارند از کشورهای دیگر به وسیله مهاجران ایرانی به یک روزنه امید برای برخی از بیماران تبدیل شده است؛ بیمارانی که در گذر سال‌ها با بیماری‌های مزمنی مواجه شده‌اند و برای کنترل این بیماری‌ها از داروهای خاص خارجی استفاده می‌کنند. در روزگاری که دست‌یافتن به این داروها با مشکل روبه‌رو شد، چاره‌ای جز درخواست از ایرانی‌های خارج از کشور نداشتند. سال‌هاست که بعضی از بیماران ایرانی به چشم‌انتظاری برای رسیدن سوغات‌هایی از نوع دارو عادت کرده‌اند. اگر دوست یا عضوی از خانواده، ساکن در جغرافیایی خارج از مرزهای ایران باشد، هنگام سفر به ایران، نخستین سؤالی که مطرح می‌کند، این است؛ «کسی نیاز به دارو نداره؟»

* در کنار پیام‌هایی که از طریق نزدیکان برای تهیه داروهای خارجی به برخی از مسافران داده می‌شود، توییتر و اینستاگرام نیز بخشی از این مسئولیت را به دوش می‌کشند. در نگاهی گذرا به این شبکه‌های اجتماعی با پیام‌هایی برای درخواست تهیه دارو یا تمایل برای به اشتراک گذاشتن داروهای خارجی روبه‌رو می‌شویم. برخی نیازهایشان را در قامت یک پیام شبکه اجتماعی مطرح می‌کنند و افراد مختلف با به اشتراک‌گذاشتن این پیام تلاش می‌کنند راهی برای رفع این نیاز پیدا کنند، در نقطه مقابل نیز کم نیستند افرادی که چند بسته داروی خارجی در اختیار دارند و به‌دلیل رفع مشکل، ترجیح می‌دهند تا با ارسال پیامی در شبکه‌های اجتماعی، آن دارو را به‌دست فردی که نیاز به آن دارو دارد، برسانند. این اتفاق در دوران کرونا و کمبود برخی از داروها شدت گرفت و افراد بسیاری پس از درمان به‌دلیل هزینه‌های بالای برخی داروها، ترجیح دادند که داروی باقی‌مانده را در اختیار یک فرد بیمار و نیازمند قرار دهند.

* نیم‌نگاهی به شیوه‌های دسترسی به دارو‌های خارجی در روزگار کمبود این قبیل داروها در کشور، این واقعیت را گوشزد می‌کند که بسیاری از افراد در تلاش هستند تا با ایجاد شبکه‌های ارتباطی منحصر‌به فرد، شرایط را برای بیماران وابسته به داروهای خارجی تسهیل و به طرق مختلف راه را برای به اشتراک‌گذاشتن این قبیل داروها مهیا کنند.