او نوشته: منم مثل خیلی از شماها تو هواپیمای اوکراینی مسافر داشتم، آدمایی که می‌شناختم، حداقل دوتا خانواده‌ی خوشبخت؛ دوتا مادر که بارها باهاشون صحبت کرده بودم.

وقتی این خبر رو شنیدم هزاران هزار بار به عنوان یک مادر سوختم. نمی‌تونستم باور کنم این اتفاق رو، می‌دونید گاهی آدم برای توصیف یک غم واژه کم میاره و من الان توی همین شرایطم.

من بعد از این ماجرای غم‌انگیز برخلاف اینکه معمولا اینستاگرام گردی نمی‌کنم، دچار یک وسواس عجیب بیمارگونه‌ای شدم که میرم و صفحه‌‌ی خانواده‌های بازماندگان رو نگاه می‌کنم.

عجیب و عمیقا میتونم بگم این هواپیما یک رشته‌ای رو در وجود من برید و یک رشته‌ی اتصال محکمی رو بین و این خانواده‌ها به وجود آورد.

انگار که غم اونا غم منه و غم هر مادری توی این سرزمین.

تنها کار کمی که ازم برمیاد آرزوی صبر، صبر و صبر به این غم بزرگه و همدردی عمیق من اول به عنوان یک مادر و بعد به عنوان یک هموطن و اینکه نگاه خدا همیشه همراه قلب‌های دردمندشون باشه.

یاد عزیزان از دست رفته این پرواز تا همیشه برای ما زنده خواهد بود.