عادل فردوسى پور بى رقیب است چون استانداردهاى این بازى را خودش خط به خط و سال به سال ترسیم کرد.

عادل فردوسى پور سالهاست که بالا نشین است. بالانشینِ محفلى که ژورنالیزم ورزشى ایرانى سالها پیشتر از عادل مدعیش بود. محفلى دیرپا از زمان کیهان ورزشى که از اواخر دهه هفتاد شمسى قافیه را به یک شوى تلویزیونى باخت. مثال شهر کورها و سلطان یک چشم براى توضیح و تصور آن فضا و پیشروى عادل، هر چقدر هم که وسوسه کننده باشد نه منصفانه است نه ادا کننده حق. حقِ دهها ژورنالیست ورزشى که از دانش و تجربه و مهارت و ذکاوت کم نداشتند هرگز.

اتفاقاً عمده آن کاربلدها خوشحال بودند که مردى از جنس خود را در مصدر برنامه اى تلویزیونى می بینند که خیلى زود برنامه هاى مشابه را از میدان رقابت به در مى کند. عادل آنروزها هنوز تعلق خاطرش به حوزه خبرنگارى و خبرنویسى ورزشى را در دل و سر داشت و نود رسانه تصویرى بسیارى دیگر از همین ورزشى نویس ها هم بود.

حالا چند سالیست که عادل کم و بیش مسیر مشخصى را براى بقا طى مى کند. مسیرى که با تمام چالش هاى ظاهرى و بگو مگو هاى نودى، مسیرى کم خطر است. او هرجا که خطر کند، هرگز براى از دست دادن مخاطب خطر نخواهد کرد. برنامه اى که با دگرگون کردن ادبیات رسانه تصویرى و پرهیز از تعارفات معمول و تعریف هاى توخالى، دقایقى از چالش کم نظیر مجرى با مهمان هاى برنامه و مسوولان ورزش را به تصویر مى کشید، مقالى که در آن صداقت و فراست و تدبیر ورزشکار و مربی و مدیر و روزنامه نگار را به قضاوت بینندگانى مى گذاشت که باور داشتند قاضى این دادگاه هفتگى هستند و دادستانشان دادِ ندانسته آنها را از خیلِ مسوولین مى ستاند. مردمى که نود پاسخ انتظاراتشان نبود، بلکه چیزی بسیار فراتر از انتظارات و خواسته هایشان بود از رسانه اى که عادت کرده بودند سالها وحدت اجبارى و صبح بخیر و شب بخیر و مرده باد و زنده بادِ دستورى برایشان پخش کند.

در غیاب برنامه هاى مشابه در حوزه هاى سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنرى، عادل فردوسی پور و نود سمبلى شدند براى انتقاد و اصرار روى حق وقتى مدیران "صاف در دوربین زل می زدند و دروغ مى گفتند". حالا فقط طرفداران فوتبال نبودند که "نود" را تماشا مى کردند، عادل فردوسى پور یک بار در هفته مى آمد تا دل مردم را "خنک" کند از شنیدن بازخواست هایى که در طول هفته هیچ جا شبیهش را نمی شنیدند و در طول برنامه انگار که خود را در صداى فردوسى پور کشف مى کرده باشند، قاه قاه مى خندیدند وقتى دروغ مدیر عاملى متشرّع را به تصویر مى کشید، و طومار جمع مى کردند وقتى که عادل با بغض میگفت "اگر عمرى بود و هفته دیگر روى این صندلى بودم...". همان وقت ها بود که مدیران سیما انگار که از این همه استقبال شگفت زده شده باشند سعى در ایجاد الگویى مشابه در برنامه هاى دیگر و ایجاد گفتگوهاى چالشى در باقى حوزه ها کردند، اتفاقی که به رغم موفقیت هاى نسبى و با گذر از به اصطلاح خطوط قرمز در حوزه هاى حساس ترى مثل سیاست و اقتصاد هرگز موفقت نود را به همراه نداشت.

عادل فردوسى پور بى رقیب است چون استانداردهاى این بازى را خودش خط به خط و سال به سال ترسیم کرد. هر تقابلی که میان مجریان و مهمانان برنامه هاى تلویزیونی دیگر مى بینیم، با همه تفاوتهاى ظاهرى و سبکهاى گوناگون هنوز زیر سایه قد کشیده عادل فردوسی پور کمتر رنگ آفتاب مى بینند. هنوز کسى استاندارد جدیدى براى بازى تعریف نکرده و عادل این را بهتر از همه مى داند.

شاید براى همین است که حالا در سایه گذشته درخشانش بدون نگرانى شیوه هاى مردم پسند را ترجیح مى دهد. شاید براى همین است که مى داند مردم ١٥ سال پیش انتظار کمتری داشتند از چیزی که او به آنها عٓرضه کرد و حالا حق دارد چیزى را عٓرضه کند که براى بقاى نود کم خطر تر باشد. سفرهاى استانى و فیلم هاى نودى و لوگوهاى مردمى!

اینها پیوند او را با دورترین مردم و نزدیک ترینشان عمیق تر مى کند و همگى کیف میکنند وقتى عادل و دیگر "سلبریتى" هاى سینما و تلویزیون آنها را مى خندانند و جوک مى گویند و به این فوتبالیستهاى بی مصرف متلک مى اندازند!

اینروزها که مدام از روزنامه نگارها دلخوری هایشان را از عوام گرایى فردوسى پور و بازى نگرفتن آنها میخوانم و مى شنوم، و اینکه امید دارند راه و مسیر نود جابجا شود تعجب مى کنم. جایگاه نود را عادل خودش ساخته و آرام آرام و به اختیار از آسیب شناسى و کارشناسى هایِ کسل کننده فاصله گرفته و حالا به کارشناسى هاى سطحى براى "ایول" گرفتن از اکثریت تماشاگرانش قانع است.

عادل دیگر خطر نخواهد کرد و ژورنالیزم ورزشى ایرانى اگر به دنبال جایگاهى براى تاثیرگذارى و جلو زدن از انتظارات مردم است باید مثل او در ١٥ سال پیش عادلى پیشرو و نگران از نادانى سراسری در ورزش کشور جستجو کند، عادلى که بى گمان فردوسى پور نخواهد بود.