دعا میکنم آبروی ایران در جام جهانی برزیل برود!/ فوتبال همچنان در دست احمدینژادیهاست
تیم ملی فوتبال ایران حال و روز خوشی ندارد. این را با نگاهی کلی به تشکیلات فدراسیون فوتبال و کارلوس کی روش به راحتی می توان دریافت. نه تیم جهانی شده ای حاضر است با ما بازی کند و نه علی کفاشیان توان مجاب کردن آنها را دارد. خلاصه اینکه هر روزی که می گذرد به سرآغاز بزرگترین فستیوال فوتبالی جهان در برزیل نزدیک می شویم و ما هنوز نمی دانیم، چه می کنیم. همین ها باعث شده آخرین بازی های تیم ملی برگردد به چند ماه پیش مقابل لبنان و تایلند آنهم در جریان مسابقات مقدماتی جام ملتهای آسیا.
بهمن فروتن از جمله کارشناسانی است که شرایط کلی فوتبال ایران را وخیم می داند. او که معمولا از جمله منتقدان سیاست های فوتبالی مسئولان است ادامه روند کنونی را زمینه ای برای نابودی فوتبال ایران می داند.فروتن که در گذشته به عنوان مدرس فدراسیون فوتبال آلمان فعالیت می کرده تاکید دارد فوتبال ایران با سرعت زیاد در حال عقب ماندن از فوتبال مدرن جهان است و باید فکری به حال آن کرد. او آرزو می کند برای برچیده شدن بساط مدیران کنونی فدراسیون فوتبال تیم ملی در جام جهانی آبرو ریزی کند و در اظهارنظری جالب کارلوس کی روش را هم یک «مستشار تکنوکرات فوتبال حرفه ای» معرفی میکند. گفت وگوی جالب پیام نو با این منتقد فوتبال کشور را در زیر بخوانید.
*تیم ملی فوتبال در راه آمادهسازی جام جهانی شرایط خوبی ندارد و تقریبا از همه رقبای خود در این بحث عقب است. از منظر خود این پروسه آماده سازی را چگونه می بینید؟
-من در این رابطه نگاه شما را به گذشته جلب می کنم. در آن دوران توجه به فوتبال و برخی رشتههای ورزشی دیگر بیشتر بود. در همان زمان متولیان دلسوزی در ورزش داشتیم که فوتبال را دوست داشتند. معمولا در کشورهای در حال توسعه، اگر نخواهیم بگوییم عقب مانده همیشه یک نخست وزیر، رئیس جمهور یا هر کس دیگری وجود دارد که یک رشته ورزشی را دوست داشته باشد و همان فرد عاملی مهم برای پیشرفت آن می شود. متاسفانه در ایرانِ زمان ما کسی فوتبال و حتی ورزش را دوست ندارد و افراد از روی ناچاری و به صرف اینکه پرچمی در یک میدان بین المللی بالا رود آن را مورد توجه قرار می دهند. به نظرم این یک نگاه حداقلی به ورزش و فوتبال است که به عاملی مهم هم در بروز این همه مشکل و مصیبت تبدیل شده است.
*یعنی چون در حال حاضر متولی دلسوزی در ورزش وجود ندارد باید وضع فوتبال و ورزش مان اینگونه باشد؟ مدیران کشور که دائما از حمایت گسترده خود حرف می زند.
-من نمی خواهم بگویم اینگونه هست یا نیست اما چیزی که ما می بینیم دقیقا همین است. آقایان چون چنین شخصی در ورزش وجود ندارد خودشان را متعهد به فوتبال و ورزش نمی دانند و این می شود همان نگاه حداقلی. به این معنی که اگر عرصه بر حوزه سیاست ما در سطح بین الملل تنگ شد همه می آیند و از ورزش بالا می روند و اگر چنین وضعی نداشتیم ورزش برای دوستان می شود یک عاملی که عده ای را در داخل با آن سرگرم کنند. به طور کل من فکر می کنم فوتبال در مملکت ما بچه یتمی است که گاهی به خاطر شرایط خاص اش به آن قدری پر و بال می دهند.
* یعنی با همین شرایطی که داریم باید به جام جهانی برویم و اگر آبروریزی هم شد که شد؟
- حالا کی روش باید هنر به خرج دهد و مثل مربیان ایرانی نباشد. او باید در کشوری که زمین های فوتبالش مثل زمین های سیب زمینی است و استادیوم هایش هم به خرابه می ماند توانش را به ظهور برساند. از آن طرف هم ما درگیر سیاست جهانی هستیم و تیم های بزرگ نه که نخواهد، نمی گذارند با ما بازی کنند. سوای این شما فکر می کنید در این شرایطی که هنرمندان اقتصادی ایران در ۸ سال گذشته ما را به اینجایی که اکنون هستیم رسانده اند، فدراسیون فوتبال می تواند میلیاردها تومان پول را صرف هماهنگی مثلا یک بازی با هامبورگ کند؟ اصلا فرض را هم بر این بگیریم که هماهنگی لازم برای دیدار با هامبورگ انجام شد. به نظرتان بازیکنان هامبورگ خوشحال می شوند که آنها را در یک فصل سرد به ایران بیاورند تا با ما بازی کنند. مطمئن باشید می آیند اما زمین و زمان را فحش خواهند داد. آخرش هم این می شود که آنها یک بازی ضعیف ارایه می کنند و در نهایت ما می مانیم و بازی که اصلا نفعی به لحاظ تاکتیکی برایمان نداشته است. من فکر می کنم تیم ملی اگر رو در روی تیمی مثل پرسپولیس، سپاهان یا هر تیم لیگی دیگری قرار بگیرد به لحاظ فنی شرایطی بهتری خواهد داشت.
* پس شما معتقدید که باید با همه نداری ها ساخت و تلاشی نکرد؟
- نه اصلا. ما باید از نداری ها فرصت بسازیم. کی روش البته این ها را نمی داند چون در گذشته سرمربی تیمی مثل رئال مادرید بوده که بالاترین تراز مالی را در سطح باشگاهی دنیا دارد یا در منچستریونایتد کار کرده با آن توان مالی بزرگ. به نظرم کیروش یک «تکنوکرات» است. تکنوکراتی که می تواند یک پیچی را باز کند و همان پیچ را ببندد اما همین آدم اگر پیچی نداشته باشد نمیداند باید چکار کند. ما در شرایطی خاص هستیم و نباید زیاد هم آه و ناله کرد. هیچ کس در جام جهانی به دنبال قهرمانی ایران نیست. حتی هیچ کس هم نمیتواند متصور شود که ما به جمع ۸ تیم برتر جهان راه پیدا کنیم. همین که ما به جام جهانی رفتهایم و عدهای از جمله خانواده آقای احمدینژاد (احمدینژادیها) خوشحال هستند، کافی است. خانوادهای که هنوز هم فوتبال را در دست دارند و توقعی بیش از آنها نباید داشت. زیاد نگران نباشید. تیم میرود جام جهانی، ۳ بازی انجام میدهد و کل خانواده احمدینژاد هم به کارشان همچنان ادامه میدهد.N1542711-2510890
* این میشود همان اتفاقی که برایمان در سال ۲۰۰۶ افتاد. ما به جام جهانی آلمان رفتیم ۳ بازی کردیم و برگشتیم. پس در این ۸ سالی که گذشته پیشرفتمان چه می شود؟
-سوال خوبی است. من باور دارم که فوتبال جهان از فوتبال ما میترسد، همان طور که از والیبال، کشتی و بسکتبال ما میترسند. تاکنون به این فکر کرده اید که چرا سپ بلاترچند سال یکبار به کشور ما سفر می کند و همه چیز را هم تائید می کند؟ چون با آمدن او همه چیز از جمله آدمهایی که دارند آن را هدایت میکنند در دورن فوتبال ما تثبیت می شوند. ما در داخل کشور میدانیم چه خبر است و می دانیم چه بلایی دارد سر فوتبال مان می آید اما همان تائید رئیس فیفا زمینه تثبیت آدم هایی که دارند فوتبال را نابود می کنند را فراهم می کند. آخر این تائیدیه بلاتر چیست؟ اینکه خارجی ها مانع از پیشرفت و تلاش بیشتر ما برای بهتر شدن مان می شوند و آقایان داخلنشین هم به کارشان ادامه می دهند. در همین فضا کی روش نیز به عنوان یک «مستشار تکنوکرات فوتبال حرفهای» کارش را در حد امکاناتی که در اختیارش قرار می گیرد انجام می دهد. او هر از گاهی یک قهری می کند و یک سری امتیازاتی هم می گیرد اما کی روش آدمی نیست که بخواهد خودش را به خاطر ما به آب و آتش بزند.
* گفتههای شما به این معنی است که دنیا نمی خواهد فوتبال ما پیشرفت کند؟
- ما خودمان هم نمی خواهیم رشد کنیم، یعنی سیاستگذاران فوتبال مان این را نمی خواهند. ببینید، گاهی اوقات تجربه یک میدان بزرگ بیشتر به فوتبال یک مملکت ضربه می زند تا نرفتن به آن میدان بزرگ. ما اگر به جام جهانی نرفته بودیم فوتبالمان الان در دست کسان دیگری بود. اینهایی که امروز فوتبال ما را هدایت می کنند ادامه همان آدم هایی هستند که در ۸ سال گذشته اقتصاد را خراب کردند، سیاست را خراب کردند و زندگی مردم را هم خراب کردند. اینها مانده اند تا فوتبال را هم خراب کنند. ایران در فوتبال آسیا عین آلمان در فوتبال اروپاست. ما هنوز فوتبال را بهتر از ژاپن، کره و حتی استرالیا بازی می کنیم منتها اینقدر بلاها سر آن می آوریم و آنقدر تخریب را در بالاترین سطح آن انجام می دهیم که اجازه نفس کشیدن ندارد. شما به ذوب آهن به عنوان نایب قهرمان فوتبال باشگاهی آسیا نگاه کنید. این تیم امروز کارش به جایی رسیده که ۱۰۰ هوادار هم ندارد. این حق ماست که هر دوره در جام جهانی باشیم. آقایان مطمئن باشند امثال من زبانمان بند نخواهد آمد و همیشه حرف مان را خواهیم زد.
* قدری هم در رابطه با مسائل فنی تیم ملی بحث کنیم. شرایط تیم کی روش را چگونه می بینید؟
-با توجه به اینکه آخرین بازیهای تیم ملی برمیگردد به مقدماتی جام ملتها نمیشود تحلیل چندانی از شرایط فنی تیم ملی داشت. چیزی که من همیشه بر آن تاکید میکنم این است که سرعت فوتبال ما به شکل وحشتناکی از فوتبال دنیا عقب افتاده و این مساله قطعا عاقبت خوبی نخواهد داشت.
* لیگ چطور؟ فکر می کنید لیگ برتر ما توانسته سهم خود را در داشتن یک تیم ملی خوب ادا کند؟
- در همه جای دنیا مولد بودن یک لیگ، مهمتر از هر چیزی است. الان ما تیم ملی داریم که بخش زیادی از بازیکنانش را از خارج آورده ایم و این نشان می دهد که لیگ برتر ما تولیدکننده نیست. وقتی لیگی هم مولد نباشد طبیعی است که تیم ملی آن کشور به فلاکت خواهد افتاد. ما عقب مانده ایم به خاطر اینکه مدیران ارشدمان عاشق فوتبال نیستند. نمی جنگیم تا فوتبال خوبی داشته باشیم، زمین های خوب داشته باشیم و استادیوم هایمان قدری وضع شان بهتر شود. من نمی دانم چگونه است مدیران ارشد ورزش ما که اینقدر داعیه پیشرفت و اصرار به بهتر شدن دارند، چرا تاسف نمی خوردند وقتی زیرساخت های ورزش و فوتبال کشورهای کوچکی مثل قطر و امارات را می بینند. آنها فقط به میز و صندلی های خود چسبیده اند و می گویند به جهنم که تماشاگر ما وسط تابستان از تشنگی در استادیوم ها تا پای مرگ می رود. آقای کفاشیان در زمان جوانی روی پیست تارتان دویده، ای کاش او را مجبور می کردند روی چمن بدود تا تفاوت زمین و زیرساخت خوب و بد را درک می کرد.N1542711-2510892
* چه می شود کرد؟ فعلا که این دوستان هستند و بنایی هم برای رفتن ندارند.
- ببینید، یک مدیر سیاسی غیر فوتبالی اصلا برایش مهم نیست استادیوم های زیبایی را ببیند. زمین ها خوب باشند و فوتبال پیشرفت کند یا نه، چون این آدم ها عاشق فوتبال نیستند. اما یک مدیر فوتبالی چون عاشق فوتبال است می خواهد همه چیز فوتبال را قشنگ ببیند. این نگاه باعث می شود، استادیوم، زمین و همه فوتبال زیبا شوند. من به جرات می گویم جوانی که در این فوتبال است استعدادش بسیار بیشتر از رشته هایی است که در سایر رشته های ما در دنیا حرف اول را می زنند، منتها معضلات و بدبختی ها در فوتبال دولتی ما اجازه نمی دهند پیشرفتی حاصل شود.
* با همه این اوصاف برمی گردم به ابتدای گفت و گو. ما این دغدغه را داریم که فوتبال مان در برزیل آبروریزی کند. مثل اردن که اخیرا مقابل اروگوئه در زمین خودش شکست سنگین ۵ بر صفر را تجربه کرد؟
- آبروی مان نمی رود چون تیم های دیگر هم خیلی خیلی خوب نیستند. نهایتش این است که ما می رویم و در سه بازی مرحله گروهی سه شکست یک بر صفر یا دو بر صفر را متحمل می شویم و بر می گردیم. اتفاقا من آرزو می کنم در برزیل آبروی مان برود. مطمئن باشید که ما اگر مثلا در بازی با آرژانتین تنها یک گل بخوریم آقایان از آن به عنوان یک نتیجه فوق العاده یاد می کنند و همین موجب تثبیت آنها می شود.
* فکر نمی کنید آرزوی شکست و ریختن آبروی یک کشور قدری بی انصافی در حق خودمان باشد؟
- «نادری پیدا نخواهد شد، کاشکی اسکندری پیدا شود» این جمله ای بود که مردم دوره قاجار وقتی دل شان از حکومت آنها خون شد به هم می گفتند. این مردمان در همین دوره کارشان به جایی رسیده بود که خودشان را نفرین می کردند. آدم گاهی به حدی مستاصل می شود که خودش و حتی عشق اش را هم نفرین می کند. من هم آرزو می کنم آبروی کشورمان در برزیل برود بلکه گشایشی اتفاق بیفتد. به هر حال باید اتفاقی رخ بدهد که این آقایان ورزشی ما راه شان را بگیرند و بروند.
* و به عنوان سوال پایانی هم در مورد گروه ایران در جام جهانی صحبت کنید؟
راه سختی است. قطعا ما روزهای سختی را مقابل آرژانتین، نیجریه و بوسنی تجربه خواهیم کرد. با این وضع آمادهسازی در مورد شرایط تیم ملی صحبت نکنیم بهتر است.
