روزنو :دولت‌های عرب حاشیه خلیج فارس دیگر متکی به آمریکا و غرب نیستند و برای مقابله با برنامه‌های جمهوری اسلامی ایران دست به عمل مستقل می‌زنند. دولت‌های خلیج فارس خواهان شکست مذاکرات وین نیستند. اما واهمه دارند که تنش بین ایران از یک سو و آمریکا و اسرائیل از سوی دیگر، عواقبی برای امنیت آن‌ها داشته باشد؛ به‌خصوص اگر کار به تشدید تنش‌ها و تقابل برسد. این است که تماس آن‌ها با ایران را توضیح می‌دهد. در واقع دولت‌های خلیج فارس به دنبال آشتی در منطقه هستند.

درغام روزنامه نگار لبنانی در نشنال اماران نوشت: به نظر می‌رسد که دولت‌های عرب حاشیه خلیج فارس دیگر متکی به به‌اصطلاح شرکای راهبردی خود نیستند. آنان به جای انتظار و تماشا در حالی که برخی قدرت‌های جهانی تصمیماتی می‌گیرند و در بعضی مواقع حتی با این دولت‌ها که تحت تاثیر نتایج آن تصمیمات قرار می‌گیرند، مشورت هم نمی‌کنند، دارند سرنوشت‌شان را به دست خود تعیین می‌کنند.

دولت‌های عضو شورای همکاری خلیج فارس به رهبری امارات متحده عربی و عربستان سعودی، مشغول اجرای چشم‌اندازی جسورانه، اما عمل‌گرایانه هستند و آن هم در زمانی که نیاز به انعطاف و تطبیق است.

بازدیدهای سطح عالی مقامات اماراتی از ترکیه و ایران نشان می‌دهد که واقع‌گرایی سیاسی باعث تغییر در روابط بین دولت‌های کلیدی عرب و همسایگان غیر عرب آن‌ها شده است. این تلاش‌ها در پی گام رو به جلو کیفی در روابط بین برخی دولت‌های خلیج فارس و اسرائیل هستند که سال گذشته با توافق ابراهیم به دست آمد.

دکتر انور قرقاش، مشاور دیپلماتیک شیخ خلیفه، رئیس امارات متحده عربی، در آن نشست از لزوم جلوگیری از خلاء و افزایش تنش‌ها» با قدرت‌های رقیب در منطقه، سخن گفت. دکتر قرقاش بر اهمیت رشد اقتصادی و رفاه و نقش آن‌ها در ثبات و امنیت تاکید داشت و از اهمیت روابط دولت‌های منطقه خلیج فارس با کشورهای بزرگی همچون آمریکا، چین، و هند گفت.

دولت‌های خلیج فارس خواهان شکست مذاکرات وین نیستند. اما واهمه دارند که تنش بین ایران از یک سو و آمریکا و اسرائیل از سوی دیگر، عواقبی برای امنیت آن‌ها داشته باشد؛ به‌خصوص اگر کار به تشدید تنش‌ها و تقابل برسد. این است که تماس آن‌ها با ایران را توضیح می‌دهد. در واقع دولت‌های خلیج فارس به دنبال آشتی در منطقه هستند؛ چه بین ایران و عربستان سعودی، چه بین امارات و ترکیه، و چه بین مصر و ترکیه. تحرک دیپلماتیک نشان می‌دهد که عزمی بر پرهیز از افزایش تنش‌ها و حرکت به سوی محدود کردن بحران‌ها وجود دارد؛ عزمی بر همکاری به جای تقابل.