حرف های شعارگونه مدیران دو باشگاه، خیلی ها را دچار یک چالش ذهنی بزرگ کرده است؛ مدعیان ناکام اداره فوتبال ایران؛ یعنی تا این اندازه دچار خود کوچک انگاری شده اند؟ مدیریت در فوتبال و باشگاهداری معنایش این است؟ عجب! نمی دانستیم معنای مدیریت فوتبال تا این اندازه فاجعه آمیز است؛ چه مدیران خوبی بودید شما؛ تا حالا کجا بودید؟

استفاده کلیشه ای و اغلب کودکانه از احساسات هواداران در جهت تطهیر وضعیت موجود، اسمش مدیریت مدرن و ترویج صنعت باشگاهداری است؟ زمین فوتبال را به میدان جنگ تشبیه کردن و ادا و اطوار مقابله به مثل با شعارهای تند و مرسوم نشانه چیست؟ یعنی باور کنیم شما برای اصلاح امور فوتبال به میدان آمده اید؟

استقلال و پرسپولیس تیم های تاریخ ساز فوتبال ایران هستند؛ باشگاه هایی مهم که در تمام این سال ها به درستی مدیریت نشده اند؛ شما که ادعای مدیریت در کل فوتبال ایران را دارید نگاهی به باشگاهداری امروز خود داشته باشید. این ادبیات شماست؛ این نوع برخورد شما با جریانات امروز فوتبال ماست.

مدیرانی که این طور از خجالت هم در می آیند و فقط سخن پراکنی می کنند، جایگاه مدیریتی خود را فراموش کرده اند. آنها چه تفاوتی دارند با تماشاگری که از سکوها فوتبال را تماشا می کند؟ این مدیران با بیننده ای که از پای تلویزیون فوتبال را می بیند چه فرقی دارند؟

تفاوتشان را البته می دانیم؛ خیلی ها که دور از فوتبال هستند و مجالی برای حکم گرفتن از وزیر ورزش پیدا نمی کنند از آنها که به میدان آمده اند فوتبال را بیشتر و بهتر درک می کنند. حداقل اینکه می فهمند ما دیگر بزرگ شده ایم و قرار است دو باشگاه مهم فوتبال کشور را اداره کنیم.

باشگاهداری با عرض معذرت جای قداره کشی و بازی های کودکانه نیست. برای راه انداختن چنین بازی هایی باید به پارک برویم و نهایتا ورزش همگانی کنیم؛ نه این که اختیاردار باشگاه های بزرگ فوتبال شویم و مشتی خزعبلات تحویل هوادارانی بدهیم که چشم انتظار تغییر و تحولات وسیع هستند.