پس از پایان دیدار تیم های ملی ایران وسوریه و نگاهی گذرا به تابلوی نتایج، جمع بندی درباره کارنامه دراگان اسکوچیچ ساده تر شد.

این مربی وقتی جانشین مارک ویلموتس شد (که از طریق یک قرارداد پرطمطراق، رسما جیب فوتبال ایران را زد) کمتر کسی حتی به برد ایران مقابل بحرین و عراق خوشبین بود؛ آن هم در شرایطی که کنفدراسیون فوتبال آسیا ترجیح داد مسابقات در منامه برگزار شود.

موجی از ناامیدی در فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی دیده می شد؛ اعتراف می کنیم خود ما یکی از آنها بودیم که تصور نمی کردیم تیمی که ویلموتس غرورش را جریحه دار کرده بود چنین نتایجی بگیرد.

اسکوچیچ فارغ از اینکه چگونه سرمربی تیم ملی شده است و چه افرادی با کدام سوابق مشعشع از او حمایت می کنند؛ سرمربی تیم ملی کشورمان است. ما به جایگاه تیم ملی نگاه می کنیم، به نتایج این تیم و به پایان دردسرهای بزرگ برای صعود به جام جهانی.

اسکوچیچ از ابتدا هم قرار نبود با ایران قهرمان جام جهانی شود. او تیمی که از ویلموتس فراری تحویل گرفت را باید به همین جایگاه می رساند. بنابراین می توانیم بگوییم وظیفه اش را به خوبی انجام داد و در بازی با سوریه، چند سورپرایز هم رو کرد؛ از جمله حضور احسان حاج صفی، میدان دادن به امید نورافکن و بازگشت امیر عابدزاده به ترکیب اصلی تیم ملی...

اسکوچیچ از وحید امیری طوری بازی می گیرد که گاهی اوقات فکر می کنیم این بازیکن یک سوپراستار به تمام معناست و تیم ملی در غیاب مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش جوری بازی می کند که باید اعتراف کنیم بی دلیل نیست تیمی که این همه بازیکن دارد و وارد فاز شخصیت سازی شده، سرمربی اش را برای بازی گرفتن و میدان به آنها دچار سرگیجه می کند.

اسکوچیچ وظایفی در تیم ملی ایران داشت؛ نخست اینکه باید ما را از بحرانی که با ویلموتس در آن گیر افتاده بودیم نجات می داد؛ دوم از فرصت تکرارنشدنی که فوتبال ایران به او داد نهایت استفاده را می برد. مدیریت تیم را هم باید بر عهده می گرفت؛ اسکوچیچ در تمام موارد، کارش را به درستی انجام داد و بهترین نتایج را گرفت.