روایت های تنفر آمیز سوشا مکانی از پرسپولیس تا حدودی نشان از لجاجت او با پرسپولیس و هوادارنش دارد اما این بار سطح حرف های او تا دشمنی با فوتبال ایران پایین آمده و زشت تر از قبل شده است.

سوشا مکانی شاید حق داشته باشد به خاطر نگرفتن حق و حقوقش از باشگاه پرسپولیس ناراحت باشد، حتی تغیر رنگ او از پرسپولیس به استقلال هم مورد بحث ما نیست، به او حق می دهم تا این حد عجیب هم تلون مزاج داشته باشد اما جانبداری از حریف یک تیم ایرانی در یک آوردگاه بین المللی نشان از نه تنها بی تعصبی او به تیم سابق و کشورش که حکایت از بی احترامی او به شعور مخاطب دارد.

او می تواند هرچه دلش خواست بگوید، می تواند گله مند از مسئولان و هوادارن پرسپولیس باشد که با او چندان مهربان نبوده اند، اما یک بار هم شده به هوادارنی حق بدهد که قهرمانی لیگ پانزدهم خود را به خاطر اشتباهات فاحش او از دست دادند.

سوشا مکانی یادش رفته است پرسپولیسی ها برای اوج گرفتن و داشتن روحیه بالا، دروازه بانی خوب مثل نیلسون کوریای برزیلی را رد کردند تا او قدرت مطلق دروازه شود؟ آیا او قدر این امتیازات را دانست یا انتظار داشت بعد از 2 سال دروازه بانی ضعیف و خوردن گلهای عجیب که برخی از آنها در قاموس فوتبال پرسپولیس به عنوان بدترین گلهای تاریخ بایگانی شده، در پرسپولیس ماندنی شود و پرسپولیس از حق خود در جذب دروازه بانی مثل علیرضا بیرانوند چشم پوشی کند؟

سوشا مکانی، هرچه قدر سنش بالا می رود باید به حرمت سالهای حضور در فوتبال ایران، سنجیده تر و پخته تر حرف بزند و رفتار کند، این اظهار نظرات دون شان شخصیتی است که در فوتبال ایران حضور داشته است.
کاش سوشا بگوید ناراحتی اش از چیست؟ از این که پرسپولیسی ها با او خوب نیستند؟ مگر او با آنها خوب بود؟ چه زمانی که رقیبشان بود و در بازی پرسپولیس و استیل آذین آنگونه رفتار کرد و چه زمانی که یارشان بود و خون در جگرشان کرد از آن همه اشتباهات که یک سال آبرومند در لیگ چهاردهم را از آنها گرفت و یک قهرمانی را در لیگ پانزدهم از آنها گرفت. با چنین پیشینه ای سوشا دوست دارد این هوادارن برای او در خاطراتشان فرش قرمز پهن کنند و برای دلاوری هایش اسپند دود کنند؟

این چند سطر را فقط برای سوشا مکانی و خطاب به خودش می نویسم؛

حالا تو دشمن پرسپولیس باشی تنها تنفر آن گروه را مدام بیشتر می کنی ولی در سوی مقابل هم در بین هوادار استقلال محبوب نخواهی شد، تو معامله خوبی نکردی و به اندازه بالا رفتن تنفر پرسپولیسی ها از تو در بین استقلالی ها محبوبیت خلق نکردی، تو در بین طرفداران استقلال تنها وجه المناقشه کری های بین 2 تیم شدی، طرفدار استقلال به قدر کفایت عقل و آگاهی دارد و می داند کسی که با تیمی که پیراهنش را پوشیده چنین برخوردی دارد، قطعا در حمایت از تیمی که در آن نبوده است تذبذب به خرج خواهد داد.

تو از شکست تیم ایرانی برابر تیمی از عربستان می گویی و برای حریف آرزوی موفقیت می کنی، جالب است بدانی حتی فوتبالیست های دانه درشت که با نظام سیاسی ایران دچار مشکل هستند و حتی آنها که مبارزه سیاسی و تشکیلاتی با نظام دارند هم آرزوی موفقیت حریف کشورشان و باخت تیم خودشان را ندارند، به قول امروزی ها فاز تو چیست برادر، چرا اینگونه پیراهن تیم خود و پرچمی که امروز روی دوش افتخار اوست و تنها نماینده ایران در آسیاست را نادیده می گیری؟

از فوتبالیست دیگری مثل مهرداد پولادی بگوییم که در اوج فوتبالش، زمانی که دفاع چپ اصلی تیم ملی بود و در جام جهانی 2014 هم در میدان بود، مجبور شد جلای وطن کند، او وطنش را از دست داد، به اجبار و به خاطر همان مساله خدمت سربازی، امروز هم در ایران نیست و هیچ الزامی به رعایت اخلاق و اصول ندارد اما چقدر در این سالها نجابت به خرج داده و آقا و محترم بوده است.

برادری که هنوز دوست داریم برایت بنویسیم سوشای عزیز، راهی که می روی به ترکستان رسیده اما قابل برگشتن است، لطفا به خودت فرصتی برای متین شدن و معقول رفتار کردن و حرف زدن بده، نگذار اندک باقی مانده های احترام بین تو و جامعه فوتبال ایران هم از بین برود.