به گزارش روزنو، تساوی تیم ملی فوتبال ایران در استادیوم خالی از تماشاگر آزادی گرچه ما را همچنان در‌صدر نگه داشت، اما اشتباهات مهلک مدافعان نگرانی‌ها در مورد ادامه مسابقات را بیشتر کرد.

مقصر اصلی گل کره ای‌های جنوبی که به طلسم سیزده ساله آن‌ها در ورزشگاه آزادی پایان بخشید حسین کنعانی زادگان بود که با لحظه‌ای غفلت فرصت را به ستاره پر فروغ تاتنهام داده تا دروازه بیرانوند را باز کند. این مدافع در جریان مسابقات دیگر هم از استحکام و صلابت کافی برخوردار نبوده و توازن میان خطوط سه کانه تیم ملی را بر هم زده است.

اما این شانس را داشته است تا به لطف درخشش و‌گلزنی مثلث هجومی تیم ملی و تلاش ستودنی بازیکنان میانی اشتباهات مرگبارش چندان به چشم نیامده و نقد درستی روی عملکردش صورت نپذیرد.

او همان منافعی ست که در جریان مسابقه نیمه نهایی جام ملت‌ها مقابل ژاپن بی دلیل بازی را رها کرده تا کل اول ژاپن به ثمر برسد! آن مسابقه برای کیروش حکم مرگ و زندگی را داشت، اما این اشتباه عجیب نه تنها باخت تیم ملی بعد از هفت سال مقابل آسیایی‌ها را رقم زد که باعث شد مربی پرتقالی دست خالی و بدون جام و دستآوردی ایران را ترک کند!

امروز اگر تیم ملی تنبیه نشد و شکستی تلخ و خانگی را تجربه نکرد به لطف سماجت سردار و تیز هوشی علیرضا جهانبخش بود که گل برتری را پایه ریزی و اجرا کردند، اما زنگ خطر برای تیم ملی ما به صدا درآمده است. آن‌ها در اولین محک جدی خود که برابری حریفی جدی و مطرح قرار گرفته اند به سختی به امتیاز برابری رسیده اند در‌حالیکه همین کره سال‌های متوالی ست که مغلوب و مقهور فوتبال ایران بوده است.

اسکوچیچ اگر بنا را بر برد‌های مقابل سوریه، عراق و امارات گذاشته و در باد آن پیروزی‌ها خوابیده باشد یقینا ره به بیراهه برده است، اما اگر بزرگ می‌اندیشد و به دنبال بازی به بازی بهتر شدن تیم ایران است باید در اندیشه ترمیم نقاط ضعف باشد.

نقاطی که در حساس‌ترین شرایط تبدیل به پاشنه آشیل تیم ملی شده و عواقب جبران ناپذیری را خواهند داشت.