به گزارش سایت روزنو،نشریه "آسیا تایمز" در مقاله ای تحلیلی درباره پذیرش عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای و پیامدهای آن می نویسد:"تایید رسمی عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای انگیزه های جغرافیایی و اقتصادی ای دارد.

سازمان همکاری شانگهای به رهبری چین و روسیه 13 سال پذیرش عضویت ایران در آن سازمان را در وضعیت تعلیق قرار داده بود.

سازمان همکاری شانگهای در اجلاس تاشکند در سال 2010 میلادی پس از درخواست تهران برای عضویت در آن سازمان در سال 2008 میلادی معیار تازه ای را تصویب کرد که براساس آن یک کشور خواستار عضویت در سازمان نباید تحت هیچ گونه تحریمی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد باشد که یکی از اصلی ترین دلایل رد صلاحیت عضویت ایران در آن سازمان بود.

اگرچه تحریم های سازمان ملل متحد علیه ایران به دنبال حصول برجام در سال 2015 میلادی لغو شدند اما سازمان همکاری شانگهای کماکان به مسیر پیشین خود تا 6 سال پس از آن ادامه داد.

شاید باور آن دشوار باشد اما تاجیکستان که به ندرت به عنوان کشوری با سیاست خارجی مستقل شناخته می شود نیز مانع عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای شد.

بدیهی است که اکنون ملاحظات قوی ای از سوی پکن و مسکو به طور هماهنگ برای عضویت سریع تهران در آن سازمان در نظر گرفته شده است.

سه ملاحظه در اینجا باید مورد اشاره قرار گیرند. نخست آن که تحریم های غرب علیه ایران به زودی لغو خواهند شد.

ایران از ابتکار عمل برای تنظیم غنی سازی اورانیوم خود استفاده کرده است و دو گزینه را برای امریکا باقی گذاشته است یا حمله نظامی و نابودسازی تاسیسات هسته ای ایران که به معنای جنگ همه جانبه است یا دست کشیدن از جنجال و نگاه واقع بینانه داشتن برای دستیابی به توافقی با ایران که طبق آن به تعهدات خود در برجام پایبند باشد.

وابستگی تهران به کمک روسیه و چین در مذاکرات هسته ای وین کاهش یافته است در حالی که ناامیدی واشنگتن محسوس است.

مسکو و پکن برای ورود ایران به سازمان همکاری شانگهای عجله دارند. آنان می خواهند پس از ورود گسترده شرکت های غربی به ایران با تهران معامله کنند.

مسکو امیدوار است توافق تجاری بین اتحادیه اقتصادی اوراسیا و ایران حاصل شود و در طرح های زیربنایی ایران مشارکت کند.

چین نیز امیدوار است با امضای قرارداد اقتصادی 25 ساله اخیر با ایران به ارزش 400 میلیارد دلار سود چشمگیری از همکاری اقتصادی با ایران کسب کند.

ظهور دولت اصولگرای رئیسی در ایران یک عامل اطمینان بخش برای چین و و روسیه است. رئیسی علاقمند به برقراری روابط نزدیک تر با کشورهای شرق است و منطقی است زمانی که مسکو پکن می ببینند تنور داغ است بخواهند از فرصت ایجاد شده به نفع خود استفاده کنند.

با این وجود، یک واقعیت نگران کننده برای چین و روسیه باقی است: دولت رئیسی یک دولت ملی گراست و خودمختاری استراتژیک کشور را ارزشمند می داند و می توان انتظار داشت که مذاکرات دشواری را برای تامین منافع ملی انجام دهد و اهداف بلندپروازانه ای برای بازسازی اقتصادی کشور با تزریق فناوری و سرمایه پیشرفته غربی در نظر داشته باشد".

این نشریه در ادامه می افزاید:"نگرش ایران نسبت به وضعیت ناپایدار در افغانستان برای آینده سازمان همکاری شانگهای پراهمیت خواهد بود. روسیه و چین نگرانی هایی درباره گسترش تروریسم در افغانستان دارند.

آنان به نقش آفرینی در بازسازی افغانستان چشم دوخته اند و آگاه هستند که غرب برای دسترسی به تریلیون ها دلار ذخایر معدنی و زیرزمینی افغانستان برنامه ریزی کرده است.

روسیه و چین سیاست هماهنگی با یکدیگر دارند. ایران در اینجا به عامل تاثیرگذار کلیدی تبدیل می شود. انتظار می رود ایران با عضویت در سازمان همکاری شانگهای انگیزه بیش تری برای همکاری با مسکو و پکن داشته باشد اما در مورد افغانستان ایران تا حد زیادی سیاست مستقلی را در پیش گرفته است.

به طور حتم ایران کماکان یک دولت در نوسان باقی خواهد ماند. ایران به دلیل افتخار به میراث تمدنی هزاران ساله خود فاقد ذهنیت پیروی رمه وار از کشورهای دیگر است.

ادغام در جامعه جهانی سبب نخواهد شد تا ایران استقلال استراتژیک خود را از دست دهد. اکنون توپ در زمین غرب است".