به گزارش سایت روزنو ، این تحلیلگر "بروکینگز" می نویسد:"این که طالبان در بیستمین سالگرد حادثه 11 سپتامبر در افغانستان بار دیگر به قدرت رسیده برای امریکا، ناتو و بسیاری از افغان ها بسیار دردناک است.

در سال 2001 میلادی، امریکا رژیم طالبان را برای شکست دادن القاعده سرنگون کرد هدفی که تا حد زیادی به آن دست یافت.

امریکا تلاش کرد تا طالبان را شکست دهد و یک دولت کثرت گرا با رعایت حقوق بشر در افغانستان را ایجاد کند.

در مورد این اهداف امریکا شکست خورده است. امریکا نتوانست حکمرانی خوب را در افغانستان ایجاد کند و یا پاکستان را متقاعد سازد که حمایت از طالبان را متوقف کند.

سیاستمداران افغانستان منافع شخصی و فاسد خود را بر منافع ملی ترجیح دادند. با این وجود، آیا طالبان قادر خواهد بود قدرت را حفظ کند؟

پاسخ به این پرسش بستگی به نحوه تعامل طالبان با سایر گروه ها، جلوگیری از مخالفت مسلحانه با حاکمیت خود و مدیریت اقتصاد کشور و روابط با بازیگران خارجی دارد".

این تحلیلگر در ادامه با اشاره به عوامل تاثیرگذار بر بقای طالبان در آینده می نویسد:"مهم ترین تهدید برای رژیم طالبان می تواند از درون باشد.

ممکن است درون طالبان اختلافاتی میان جناح های مختلف به شدت ایدئولوژیک و با منافع مادی متنوع ایجاد شود.

این جناح ها دیدگاه های متفاوتی در مورد نحوه حکمرانی رژیم تازه در همه ابعاد دارند از نوع روابط خارجی گرفته تا مسائل اقتصادی.

بسیاری از فرماندهان سطوح میانی طالبان جوان تر و بیش تر متصل به شبکه های جهادی بین المللی و بدون تجربه شخصی از حکومت نادرست طالبان در دهه 90 میلادی هستند و تندروتر از رهبران قدیمی و مسن تر محلی به نظر می رسند.

طالبان باید اطمینان حاصل کند که فرماندهان کلیدی و سربازان آن گروه درآمد کافی دارند و برای جدا شدن از آن گروه وسوسه نخواهند شد.

در واقع، یکی از عناصر کلیدی حمله رعد آسای طالبان در تابستان امسال مذاکره آن گروه با شبه نظامیان و رهبران قدرتمند محلی بود و به آنان اطمینان داد که طالبان اجازه می دهد که این رهبران به منبع درآمد حاصل از اجاره بهای اقتصادی محلی مانند معادن در بدخشان دسترسی داشته باشند.

دور شدن برخی از جناح های طالبان از آن گروه می تواند باعث پیوستن آنان به داعش خراسان رقیب اصلی طالبان شود.

داعش در حال حاضر قادر به سرنگون کردن رژیم طالبان نیست اما می تواند در آینده نزدیک از نواقص احتمالی زمامداری طالبان به نفع خود استفاده کند.

از سوی دیگر، خشونت مداوم هم چنان مانع از سرمایه گذاری اقتصادی چین در افغانستان می شود. این در حالی است که طالبان به سرمایه چین نیاز دارد.

داعش شاخه خراسان اغلب به اقلیت شیعه هزاره افغانستان حمله می کند و دنبال ایجاد جنگ میان شیعه و سنی در افغانستان بوده است چیزی که "ملا منصور" رهبر وقت طالبان از آن اجتناب می ورزید.

اگر طالبان نتواند حملات داعش به شیعیان افغانستان را متوقف سازد روابط اش با ایران بدتر خواهد شد. هم چنین، اگر طالبان مانع از نفوذ و ورود تروریست های افراطی سنی به ایران نشود ایران می تواند تیپ فاطمیون خود را در افغانستان فعال کند و آنان می توانند با حکومت طالبان مبارزه کنند.

این تهدیدات برای طالبان می توانند بسیار قوی تر از تهدیدات متوجه از جانب مخالفان ضعیف، کوچک و متفرقی چون "احمد مسعود" و "امرالله صالح" در دره پنجشیر باشند.

چالش دیگر پیش روی طالبان بی تجربه بودن آن گروه در زمینه ارائه خدماتی چون برق و آب است چه برسد به مسائل پیچیده تر مانند سیاستگذاری های اقتصاد کلان یا رسیدگی به موضوع خشکسالی. طالبان برای فائق آمدن بر این چالش ها به تکنوکرات ها و کمک های خارجی در حوزه مشورتی و میدانی نیاز دارد.

اگر خط مشی طالبان مبتنی بر پاکسازی و انتقام گیری باشد تکنوکرات ها به فرار خود از افغانستان ادامه خواهند داد.

هم چنین، در آن صورت بازیگران بین المللی تحریم های حفظ شده علیه این گروه را تشدید خواهند کرد.

چالش دیگر پیش روی طالبان مواجهه با جمعیت بیکار شده به خصوص نیروهای ارتش است.

آنان ممکن است به راهزنی روی آورند یا وسوسه شده و به شبه نظامیان در گروه های دیگر بپیوندند.

حفظ درآمد طالبان از تجارت با ایران، چین و آسیای میانه بستگی به این دارد که آیا آن گروه می تواند منافع تهران، پکن و مسکو را در مقابله تروریسم را تامین کند یا خیر.

اگر تروریسم در افغانستان رشد کند طالبان فقط می تواند با پاکستان تجارت داشته باشد. نکته دیگر آن که در خارج از غرب، تنها چین و کشورهای حوزه خلیج فارس به طور بالقوه پولی برای کمک بشردوستانه به افغانستان دارند.

اقتصاد ایران وضعیت وخیمی دارد و پاکستان صرفا کمک نظامی و اطلاعاتی به طالبان ارائه می دهد اما اقتصاد آن کشور در تنگناست".