به گزارش سایت روزنو،به احتمال زیاد منطقی ترین پاسخ این خواهد بود: خیر. این فرض بدان خاطر نیست که ظریف نسبت به جانشین خود منضبط تر است و آداب دیپلماتیک را بهتر می داند و مطمئنا بدان خاطر نیست که ظریف میانه رو بود و امیرعبداللهیان تندرو بلکه بدان خاطر است که رفتار امیرعبداللهیان حاوی یک پیام است پیام جدایی از سیاست دوره ظریف.

اکنون دولت رئیسی قصد بازگشت به اصول و ارزش های اولیه انقلاب اسلامی را دارد.

این دولت دیگر لبخند دائمی بر لب ظریف را نمی خواهد و به فردی نیاز دارد که از نظر ظاهر و محتوای ژنتیکی ماهیت دوره ابتدایی تاسیس نظام جمهوری اسلامی ایران را داشته باشد.

واقعیت آن است که ظریف نماینده دولت بود و اکنون امیرعبداللهیان نماینده نهاد خاص و تاثیرگذار و تصمیم گیرنده نظام سیاسی ایران است.

او نماینده نهادهای انقلابی است. اکنون با ریاست جمهوری رئیسی برای نخستین بار از دوره ریاست جمهوری خاتمی به این سو ایران یک سیاست خارجی یکپارچه را ارائه می کند که در آن هماهنگی بین تمام نهادهای دولتی و نهادهای نظام وجود دارد.

قرار گرفتن امیرعبداللهیان در جلوی صف در نشست بغداد برای عکس گرفتن حاوی پیام بود: این که ایران در روابط منطقه ای و بین المللی خود توجهی به هنجارهای دیپلماتیک نخواهد داشت و جایی برای بحث درباره نفوذ منطقه ای ایران و برنامه موشکی آن کشور و هژمونی ایران بر چهار پایتخت عربی وجود ندارد.

با این وجود، امیرعبداللهیان از موضع قدرت صحبت نمی کرد بلکه از موضع تکبر و لفاظی سخنان اش را بیان کرد این رفتار به ضرر امنیت و ثبات منطقه ای است.

طنز ماجرا آنجاست که امیرعبداللهیان رفتار غیر دیپلماتیک اش را با بیان این جمله که در جایی ایستاد که جایگاه مناسب و اصلی ایران بود توجیه کرد.

به نظر می رسد فصلی تازه در ایران آغاز شده و تهران تصمیم گرفته به دوره آغازین دهه 80 میلادی و سال های ابتدایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی بازگردد.

بدین معنا، دولت انقلابی رئیسی منطبق با این هدف به سراغ گزینه های تندروتر رفته و راه را برای افراد دیگر مسدود کرده است. واقعیت آن است که حتی اگر جهان نیز تغییر کند به نظر می رسد روند تصمیم گیری ها و رویه ایران تغییری نخواهد کرد".