روز نو:در شرایطی که انتظار میرفت، طیفهای مختلف اصولگرایان و چهرههای سرشناس این جناح سیاسی در جریان چینش ترکیب کابینه اعمال نفوذ کنند، وزنه حلقه وفاداران به رئیسی در کابینهاش دست بالاتر را دارند.
کابینه رئیسی هر روز تکمیلتر میشود و گمانهزنیها درباره اینکه سهم هر طیف اصولگرایان از دولت چقدر است، مشخص میشود. آنچه در این میان همه را شگفتزده کرده، این است که برخلاف تصور اکثریت، رئیسی یا نزدیکان او آنچنان که انتظار میرفت به چهرههای قدیمی، شناخته شده و سنتی اصولگرایان روی خوش نشان ندادهاند و از آن تکثری که پیشتر از آن صحبت میشد، خبری نیست!
در این میان علیرضا زاکانی، فردی که از ابتدای تایید صلاحیتش در انتخابات ریاست جمهوری اخیر از او به عنوان نامزد پوششی یاد میشد، بزرگترین بازنده این بازی بود. پیش از این نام او به عنوان معاون اول، وزیر کشور و حتی سخنگوی دولت مطرح بود با این حال گویا لابی غلامعلی حداد عادل، رئیس شورای ائتلاف برای او در دولت به جایی نرسید و ناگزیر برای شهرداری او به سراغ شورای شهری رفت که لیستش را خودش نوشته بود.
علاوه براین، به نظر میرسد، دست نزدیکان محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس نیز برای حضور نزدیکانش در سمتهای اجرایی کوتاه مانده است. تا جایی که او در روزهای چیدن ترکیب کابینه با زبانی کنایهآمیز گفت: « چرا وقتی میخواهیم یک وزیر انتخاب کنیم، کسی را انتخاب نمیکنیم که در طول ۴۰ سال گذشته در آن حوزه درخشیده است؛ همهاش به دنبال افراد خاص و در محدوده خاص هستیم؟ حتما امروز افرادی هستند که مثلا در حوزه صنعت و بازرگانی، نخبه این عرصه هستند و در ۳۰ سال گذشته نتیجه مدیریتشان پیش چشم ماست اما هیچ وقت اینها را نمیبینیم. » هرچند مشخص نشد منظور او دقیقا چه کسی است اما به نظر میرسد، سفارشهای او برای حضور برخی افراد در کابینه سیزدهم راه به جایی نبرده است.
یکی دیگر از چهرههایی که پیش از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ درباره سمت جدیدش گمانهزنیهای قویای وجود داشت، امیرحسین قاضیزاده بود. تقریبا همه گروهها متفقالقول بودند که او سهم جبهه پایداری در کابینه رئیسی و مرد شماره یک وزارت بهداشت خواهد بود؛ با اینحال زمانی که فهرست وزرای پیشنهادی به مجلس رسید، مشخص شد، شائبههایی که در زمان انتخابات ریاست جمهوری درباره اختلاف دیدگاههای او و چهرههای نزدیک به رئیسی مطرح میشد، پر بیراه نبوده است. البته او توانست به دولت رئیسی راه یابد اما نه در مقام وزیر و نه در حوزهای که در آن صاحبنظر است، بلکه به عنوان معاون رئیس جمهوری و در مقام ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگران.
سعید جلیلی و حلقه نزدیک به او از دیگر غایبان کابینه رئیسی تا امروزند. پیشتر از او به عنوان گزینه معاون اول و دبیر شورایعالی امنیت ملی و از علی باقری کنی، همراه او در تیم مذاکرات هستهای در دوران ریاست جمهوری احمدینژاد به عنوان گزینه وزارت امورخارجه یاد میشد؛ با این حال کرسی وزارت خارجه در کابینه، سهم حسینامیر عبداللهیان شد. هرچند با کنارهگیری جلیلی انتظار میرفت او نیز به صف مردان رئیسی در کابینه بپیوندد اما تاکنون نام او به این فهرست اضافه نشده است. البته طرفدارانش امیدوارند سهم او از دولت انقلابی و مردمی دبیری شورایعالی امنیت ملی شود.
از این رو میتوان مدعی شد، حلقه نزدیک به رئیسی و خود او، برخلاف ادعاها درباره تشکیل کابینه فراگیر و فراجناحی، بیشتر به حلقه وفاداران او در مناصبی که قبلا حضور داشت، اعتماد کنند. ابراهیم رئیسی، تیم خود را مشخصأ از میان مدیران قوه قضاییه و آستان قدس و چهرههای منفرد که پشتگرمی جدی به هیچ یک از گروهها و چهرههای پرنفوذ اصولگرا ندارند، برگزیده است. البته این گزاره نافی حضور چهرههایی چون محسن رضایی، محمد حسینی و قاضیزاده هاشمی و... در دولت نیست بلکه بحث بر سر آن است که حضور چه افرادی میتواند در تعیین تکلیف خط مشی کابینه و سیاستهای کلان دولت سیزدهم موثر باشد! ؟ در مجموع میتوان نتیجه گرفت، هدف رئیسی و مشاورانش از چنین چینشی در دولت و فراتر از آن، برخورداری از دست بالا در برابر دیگر چهرههای مطرح و قدیمی اصولگرا در زمین بازی قدرت و تیمسازی برای خود است.