فصل نقل و انتقالات این روزها بسیار داغ شده و تیم‌های لیگ برتری در تلاش هستند تا نفرات مورد نظر خود را جذب کنند و همین موضوع باعث شده رقابت زیادی بر سر جذب بسیاری از بازیکنان به وجود آید. اوج این رقابت در ماجرای انتقال امین قاسمی‌نژاد به استقلال مشاهده شد و سرخابی‌هاب پایتخت تا آخرین لحظه در حال تلاش برای جذب ستاره فصل گذشته شهرخودرو بودند.

رقابت نزدیک بین تیم‌ها و کمبود ستاره در لیگ برتر اما باعث شده باشگاه‌ها بعضا برای جذب ستاره مورد نظر خود دست به کارهای عجیبی بزنند و شروط غیرمنطقی را بپذیرند؛ شروطی مانند امصای قرارداد یک ساله، قرار دادن بند فسخ با مبلغ پایین، آپشن‌های عجیب، پرداخت مبالغ هنگفت و حتی پرداخت‌های خارج قرارداد.

در واقع فصل نقل و انتقالات را باید دوران پادشاهی بازیکنان و ایجنت‌ها نامید و آن‌ها در این دوره هر کاری می‌کنند تا قرارداد بهتری ببندند و سود بیشتری کسب کنند. با این حال سوال اینجاست باشگاه‌ها چرا تا این حد مقابل بازیکنان و حتی بعضی از مربیان منفعل هستند و هرچه آن‌ها بگویند گوش می‌کنند؟ یکی از این دلایل کمبود بازیکنان باکیفیت است که باعث می‌شود باشگاه‌ها برای جذب ستاره مورد نظر خود به نوعی باج بدهند اما این تمام ماجرا نیست. تیم‌های پرهوادار در فصل نقل و انتقالات شدیدا از سوی هواداران خود تحت فشار هستند و در این دوره حتی تجمعاتی هم علیه مدیرانی که بازیکن نخرند شکل می‌گیرند. ایجنت‌ها هم از این شرایط آگاه هستند و خوب می‌دانند که مدیران باشگاه‌ها چه فشاری را تحمل می‌کنند و برای رهایی از آن حاضرند هر کاری کنند و همین موضوع باعث سوءاستفاده از سوی ایجنت‌ها و بازیکنان می‌شود. در واقع اگر هواداران در این دوره پشت باشگاه خود بمانند و منطقی فکر کنند، مدیران هم زیر بار تعهدات عجیب نمی‌روند و با توجه به توان مالی باشگاه قرارداد می‌بندند.

البته این تمام ماجرا نیست و ایجنت‌ها هم در این سال‌ها به قدرت عجیبی رسیده‌اند. وقتی یک ایجنت تعداد زیادی بازیکن و حتی مربی در یک تیم داشته باشد آن موقع می‌تواند به خوبی کنترل اوضاع را به دست گیرد و طوری که می‌خواهد قرارداد ببندد.

در فوتبال روز دنیا قرارداد یک ساله برای بازیکنان بالای 30 سال است و باشگاه‌ها با بازیکنان قراردادهای بلندمدت امضا می‌کنند و اساسا چیزی به اسم قرارداد یک ساله برای بازیکنان زیر 30 سال وجود ندارد. رئال مادرید چندی پیش با فدریکو والورده، هافبک 23 ساله خود قراردادی تا سال 2027 با بند فسخ یک میلیارد یورویی امضا کرد اما در ایران بیشتر قراردادا دوساله است و خیلی از بازیکنان هم ترجیح می‌دهند قرارداد یک ساله ببندند. اتفاقی که در مورد رضا اسدی رخ داد و او پس از یک فصل ناکام در لیگ اتریش با پرسپولیس قرارداد یک ساله بست تا با عملکرد خوب در این تیم فصل بعد یا به تیم‌های خارجی برود یا با مبلغی بیشتر قراردادش را تمدید کند. فصل قبل هم استقلالی‌ها با وجود جذب محمد نادری از کورتریک بلژیک با او قرارداد یک ساله بستند و مدافع این تیم خیلی راحت و بدون پرداخت مبلغی جدا شد. روزبه چشمی، احمد نوراللهی، محمدحسین کنعانی‌زادگان، کاوه رضایی، وحید امیری، علی کریمی و امید ابراهیمی از جمله نفراتی هستند که در سال‌های اخیر به خاطر مدت کم قراردادشان به صورت بازیکن آزاد جدا شده‌اند و درآمدی به باشگاه آن‌ها نرسیده است. درحالی که مثلا در ماجرای مهدی قایدی استقلال توانست درآمد خوبی کسب کند و پرسپولیس هم از ترانسفر بیرانوند پول خوبی به جیب زد. 

هم‌چنین هیچ شفافیتی در قراردادهای فوتبال ایران وجود ندارد و کسی مبلغ قراردادها و بندهای مختلف آن را نمی‌داند. این درحالی است که حتی قرارداد لیونل مسی با پاری‌سن‌ژرمن هم به صورت شفاف اعلام شده و تیم پاریسی چیزی پنهان نکرده است. انگار ستارگان لیگ برتری خودشان را از مسی هم بالاتر می‌دانند که نمی‌خواهند مبلغ قراردادشان به صورت شفاف اعلام شود.

از طرفی در فوتبال ایران کسی به گرفتن تست پزشکی از بازیکنان اعتقادی ندارد. اگر هم مدیران از بازیکنان چنین درخواستی کنند به آن‌ها بر می‌خورد و مذاکره را به هم می‌زنند! این درحالی است که ستارگانی چون راموس و مسی هم پیش از عقد قرارداد در تست پزشکی شرکت کردند و در صورت رد شدن با آن‌ها قراردادی امضا نمی‌شد. با این حال ستارگان فوتبال ایران چنین چیزی را کسر شان می‌دانند و مدیران هم چندان اهمیتی به این موضوع نمی‌دهند. فوتبال ایران اما اگر می‌خواهد سمت حرفه‌ای شدن برود و پیشرفت کند باید اصول را رعایت کند و باشگاه‌ها در زمان امضای قرارداد نباید از منافع و حقوق خود کوتاه بیایند. اتفاقی که رسیدن به آن نیازمند اتحاد تمامی باشگاه‌ها و مدیران است و هیچ تیمی به تنهایی نمی‌تواند اوضاع را تغییر دهد.