فرهاد مجیدی همواره خود را در میدان کری خوانی احساس می کند و در تصمیم گیری ها بیش از آنکه جوانب فنی را بسنجد، سطح کنشگری و بازخورد اخبار ناشی از تصمیم را مدنظر قرار می دهد.

او در حالی فرشید اسماعیلی، داریوش شجاعیان، ریگی و ارسلان مطهری را در لیست سیاه قرار داد که رفتن رشید مظاهری نیز قطعی است. پیش از این نیز دیاباته، قائدی، میلیچ، نادری از استقلال جدا شدند. عارف غلامی نیز که قریب یک فصل باید بیرون بنشیند.

با این توصیف عملا از خط حمله استقلال آرمان رمضانی مانده است که در فصل گذشته تنها 2 گل به ثمر رساند. حالا با جذب قاسمی نژاد و لوسیانو پریرا استقلال مهاجمانی دارد که دو نفرشان 36 و 37 ساله هستند و به نظر نمی رسد از آنها آبی برای استقلال گرم شود. در واقع آن خط حمله آتشین سال های گذشته جای خود را به پیرمردها و بی بخارها داده است.

در خط میانی و دفاع نیز عملا افراد اصلی رفتند و هماهنگ شدن جدیدها قطعا زمان بر است. ضمن آنکه از این بازیکنان آینده روشنی تصویر نمی شود بنابراین تفکر تبلیغات محور مجیدی کاری با استقلال کرد که چنگیز مغول با ایران نکرد. این تیم حتی اگر بتواند در پایان فصل آینده مقام سومی خود را تکرار کند، یک تیم ناهماهنگ خواهد بود که سرمربی آینده برای آنکه بتواند آن را بسازد یک چشمش اشک و یک چشمش خون خواهد بود.

به اینها اضافه کنیم که مجیدی رفتارهایی از خود نشان داد که کمتر مربی کاربلدی در ایران حاضر می شود کنار او کار کند. کما اینکه فصل گذشته نیز ظرف 3 ماه 4 نفر از کمک های او عطای کار در استقلال را به لقایش بخشیدند.