همواره درباره مطالبات به حق معلمان در رابطه با وضعیت حقوق و مزایای آن‌ها شنیده‌ایم. همچنین تبعیضی که میان نیروهای شاغل در وزارت آموزش و پرورش و دیگر وزارتخانه‌ها اعمال می‌شود نیز یکی از اصلی‌ترین موضوعاتی است که در حوزه مطالبات معلمان به گوش می‌رسد. به تعبیری می‌توان گفت قصه پرغصه فقر و فرقی که برای معلمان و میان معلمان و دیگر کارمندان دولت وجود دارد، غیر قابل انکار است.

دولت‌های مختلف هم هر کدام با وعده‌هایی و بر اساس برنامه ریزی‌هایی تلاش کردند تا بخشی از مشکلات فرهنگیان را سامان ببخشند. با روی کار آمدن دولت روحانی یعنی در سال ۹۲ بحث رتبه بندی معلمان مطرح شد و مقدمات آن شکل گرفت.

اما همچنین باید عنوان کرد که در این بین یک روز گفته می‌شود که بازنشستگان فرهنگیان شامل نظام رتبه بندی معلمان می‌شوند و روز دیگر این خبر تکذیب می‌شود. یک روز از سوابق به عنوان پایه اصلی نظام رتبه بندی یاد می‌شود و روز دیگر گفته می‌شود که از ابتدای خدمت شامل وضعیت رتبه بندی خواهند شد. یک روز از کاهش بودجه ۶۱ هزار میلیاردی نظام رتبه بندی به ۲۰ هزار میلیارد صحبت می‌شود و روز دیگر این خبر تکذیب می‌شود.

نکته آزار دهنده دیگری که برای معلمان به وجود آمده اظهارات وزیر آموزش و پرورش است. محسن حاجی میرزایی در روزهای آخر خدمت خود در تقاطع خیابان سمیه و قرنی است و مشخص نیست برای ارائه گزارش به دولت یا دولت بعدی این اظهارات را مطرح می‌کند یا برای موفق نشان دادن عملکرد خود. بارها و بارها از حاجی میرزایی شنیده ایم که حقوق معلمان افزایش یافته، ولی هیچ بار نگفته است که چرا رتبه بندی معلمان براساس سند تحول و قول‌هایی که داده شده اجرا نشده است.