دربی تهران با تمام حوادث و اتفاقات رخ داده در آن تمام شد اما این دربی مثل همه مسابقاتی که تمام می‌شوند و هر دو تیم می‌روند پی کارشان نبود! ظاهراً در فوتبال ما، هیچ قاعده‌ای وجود ندارد. تیم برنده شاکی است؛ تیم برنده هم ناراحت و عصبانی.

برنده مسابقه باید بابت بردی که به دست آورده از خود دفاع کند؛ بازنده هم به زمین و زمان توپ و تشر می‌زند و فریاد وامصیتا سر می‌دهد.

استقلال راه بهتر را ظاهرا پیدا کرده است؛ نخست کنفرانس رسانه‌ای سرمربی تیم که برای توئیت وزیر ارتباطات، از مسیر حمله مستقیم وارد شد و توپ را به زمین آذری جهرمی شوت کرد.

یکی از مقصران شکست پیدا شد؛ آقای وزیر! البته از اول هم معلوم بود او به تنهایی نمی‌تواند بار این شکست را به تنهایی تحمل کند و باید شریک دیگری را هم پیدا کرد؛ چه کسی بهتر از عیسی آل‌کثیر! شکایت از این بازیکن که ظاهرا شادی‌های گلش تمامی ندارد و هر بار به بهانه‌ای سیبل می شود، بهانه تازه‌ای برای توجیه شکست است.

در این فوتبال عجیب و بی‌حساب و کتاب، لذت بی‌معناست. دربی بی‌معناست. برد بی‌معناست. کیفیت فنی بی‌معناست. آرامش، اصل فوتبال و زیبایی‌های این ورزش بی معناست. جنتلمن بودن و آداب ورزش را رعایت کردن بی‌معناست.

مسئله فقط این است که برنده و بازنده به هم بتازند و بابت این عملکرد و کارنامه مشعشع به خودشان بنازند؛ داستان فوتبال ما از این قرار است!